Młodzieniec powoli przemierzał pokryty śniegiem park. Było tu tak pusto, zimno... Zupełnie jak w sercach wielu ludzi. Tam, gdzie dawniej kwitły kwiaty, zima postanowiła umieścić tony śniegu. Tak samo działo się w czasie wojny z ludzkimi sercami. Miejsce marzeń zajmowały obawy, miejsce planów przejmowała chęć przetrwania za wszelką cenę. Samotność była przejmująca. Nawet, jeśli byłeś w grupie sojuszników, sprzymierzeńców, to nigdy nie mogłeś nazwać ich przyjaciółmi. Zawsze byli tylko chwilą, tylko dla własnych interesów. Wyciągali do Ciebie dłoń, lecz jedynie po to, by użyć Cię jako tarczy. Czasem miałeś szczęście i stałeś ramię w ramię z kimś, dla kogo chciałbyś żyć, dla kogo mógłbyś umrzeć bez żalu. Jednak wtedy widok jego ciała skąpanego we krwi był wizją rozrywającą Twe serce. Jeśli zaś sojusznik był Ci obcy, mógł zdradzić Cię w każdej chwili, gdy choć na chwilę odwróciłeś wzrok, nagle mogłeś skończyć z nożem w plecach. Przyjaciel był zaufany, lecz nie chciałeś go tracić. Śmierć obcego mniej bolała, lecz jego wierność zawsze pozostawała niepewna. Samotność wśród tłumu, nieufność, odosobnienie. To wszystko było tak trudne, gdy każdy dzień mógł być tym ostatnim. Z takimi też myślami młodzieniec zatrzymał się nagle i spojrzał w niebo oświetlone pełnią księżyca. Stał nieruchomo, zupełnie oderwany od rzeczywistości i zastanawiał się nad swą przeszłością i przyszłością, a także nad zawirowaniami teraźniejszości. Nie słyszał nic, poza biciem własnego serca.

Białoruś się okropnie nudziła, dlatego postanowiła wyjść na dwór się przewietrzyć i się gdzieś przejść. Postanowiła, że pójdzie do parku, bo w końcu było to dobre miejsce na przechadzki. Właśnie weszła do parku i przeszła trochę dalej. Było nieco zimno, więc Natalia przyśpieszyła kroku, aby trochę się zagrzać. Z miłą chęcią podziwiała piękne krajobrazy. Nikogo tu nie było, oprócz niej. I tak było najlepiej. Gdy była sama, mogła robić co chce, skupić się wyłącznie na sobie i swoich myślach. I nagle jej wyjątkowo i dosyć dobry nastrój, zepsuło to, że właśnie zobaczyła z daleka Litwę. A ona go przecież nie lubiła. No, ale Nataszy się nudziło i chciała z kimś zagadać. Dlatego podeszła do niego z lekką niechęcią. Przywitała się z nim spokojnie, po rosyjsku, może trochę specjalnie, może też z tego powodu, że lubiła ten język i nie znała litewskiego:
- Zdrastwujtie...

Usłyszał delikatne kroki, które mogły należeć jedynie do damy, którą tak dobrze pamiętał całym swym sercem. Być może były to wspomnienia często pełnie strachu, jednak ona była słońcem każdego dnia. Cóż to, że go odrzuciła? Dawała mu nadzieję. Jeśli ona wciąż jest blisko, na wyciągnięcie ręki, choć nieuchwytna to wszystko, co wydaje się być poza zasięgiem, może okazać się bliższe niż byśmy przypuszczali. Odwrócił się ku niej, słysząc jej głos piękny niczym śpiew ptaków. Zamarł bez głosu, otumaniony jej pięknem. Jedynie skłonił się nisko na powitanie, by oddać damie honor.

Popatrzała na niego już z mniejszą niechęcią. Nawet miło odebrała ten jego ukłon powitalny do niej. Lecz nadal trzymała dystans do niego. Nie uśmiechała się, nie była zła, ale była poważna. Można rzecz, że jej twarz była teraz "pokerowa". Nie miała teraz co do niego złych zamiarów. W pobliżu nie było Rosji, więc nie musiała teraz znęcać się nad Litwą. A gdy widziała Ivana, zawsze była zła dla Torisa, bo chciała mu pokazać, że tylko na Braginskim jej zależy, że nie widzi nikogo innego poza nim. Po prostu popisywała się przed nim, lecz, niestety, bez jakiegokolwiek efektu. Teraz Białorusinka zapytała Laurinaitisa:
- Co tu porabiasz?

- Ja... Nie robię nic ciekawego... Jedynie podziwiam piękno natury - uśmiechnął się do niej szczerze. Teraz naprawdę miał czym się zachwycać. Jej włosy tak jasne jak śnieg, twarz delikatna niczym płatki kwiatów. Dla niego była ideałem. Jednak wciąż była jego wrogiem w tej wojnie. Była po stronie Rosji. Jednak jego serce nakazywało mu o tym zapomnieć i po prostu cieszyć się chwilą, jej pięknem, kochać damę z całych sił.

Pokiwała ze zrozumieniem głową na odpowiedź Litwy i lekko się do niego uśmiechnęła. Tak, uśmiechnęła, ale leciutko... Przy tym bardzo ładnie wyglądała. Wiedziała, że podoba się Litwinowi, bo nawet widziała, jak on na nią patrzał. Zawsze i nawet w tym momencie. A Białoruś lubiła się podobać wszystkim... Szkoda tylko, że Rosji się ona nie podobała... To znaczy on uważał, że jest ładna, ale nie podobała mu się w takim sensie... Szkoda... Przynajmniej Toris ją zauważał... Dobre i tyle. Może on też się jej spodoba? Kto wie! Ale na razie powiedziała do niego:
- Ładnie tu.

- Masz rację... Miejsce to piękne jest, prawda? I pojawia się w nim jeszcze więcej cudów... - uśmiechnął się delikatnie, podziwiając piękno jej ciała i głosu. Był nią oczarowany tak, że coraz częściej zapominał, iż nigdy nie będą sobie bliscy, będą wrogami... Nie chciał tego. Nie chciał, by polityka czy wojny zmieniły ich w bezduszne istoty. On chciał mieć serce, chciał czuć. I tak było. Kochał.

Popatrzała na otaczający ich krajobraz. Naprawdę, bardzo jej się tu podobało. Toris miał rację: to miejsce jest po prostu piękne. I ona też tak uważała. Popatrzała na niego i trochę bardziej się uśmiechnęła. Nie była znów jakaś taka przesadnie wesoła, ale uśmiechnięta. Pomyślała sobie, że Litwa wcale nie jest taki zły, za jakiego ona go uważała. Był on poważny, nie jakiś nadpobudliwy, a przecież Białoruś lubiła ludzi poważnych. I może polubi też Torisa? Zobaczymy... Rzekła do niego:
- Tak, podoba mi się tu... Tylko, że jest tu trochę zimno...

- Myślę, że cieplej by było w jakimś miłym miejscu... Ale... Nie wiem czy możemy się gdzieś razem pokazać... W końcu jesteśmy po stronach wrogich sobie ludzi... Mogliby być na nas źli, myśląc, że zdradzamy nasze sojusze. Szkoda, że nie jesteśmy po jednej stronie. Wtedy mógłbym zabrać Cię nawet do jakiejś kawiarni... A tak pozostaje nam chodzić po parku, mając nadzieję, że ludzie nie będą myśleli o tym źle... - powiedział to bez większego zastanowienia. Jakoś czuł, że musi jej mówić to, co leży mu na sercu. Nie była to żadna ważna rzecz, która musiałaby być sekretem, a Nataszę lubił, więc nie miał powodu, by ukrywać przed nią swe przemyślenia.

Była zdumiona jak usłyszała te słowa. Nie przypuszczała, że Toris kiedyś coś takiego powie, że zbierze się na odwagę, aby to rzec. Nikt jeszcze jej tak w życiu nie zdziwił jak on teraz. I co ona teraz mu odpowie? Przecież go nie zrani, bo jej przeszła ochota na takie rzeczy w stosunku co do niego. Za to mu odrzekła:
- Tak... Szkoda... Ja jestem po stronie Rosji, a ty...? Nawet nie wiem, ale wiem, że jesteś przeciwko niemu... Cóż... Może kiedyś dołączysz do nas? Albo ja do Ciebie?

Uśmiechnął się delikatnie, widząc jej reakcję. Nie spodziewał się tak miłego podejścia do jego słów, ucieszyło go to. Przyglądał się jej i coraz bardziej czuł, że musi mieć ją po swej stronie, chciał móc trzymać jej dłoń w swojej i już nigdy nie obawiać się Rosji.
- Obawiam się, że siła Rosji zaczyna spadać... Dla mnie to dobra wiadomość, ale Ty... Ty możesz być w niebezpieczeństwie, gdy rozpocznie się wojna, a on nie będzie w stanie Cię ochronić. Chciałbym móc Cię bronić. Jednak nigdy nie przejdę na jego stronę. Teraz to tym bardziej niemożliwe. Gdybym miał Cię u swego boku... Wtedy mógłbym wszystko.

- Hm... nawet masz rację... Rosja prawie nic nie robi...
Powiedziała do niego i bardziej się uśmiechnęła. Ale sama nie wiedziała, co ma zrobić. Czy ma odłączyć się od Ivana i dołączyć do Torisa? Na pewno tak by nie zrobiła. Choć miała chęć się odłączyć od Braginskiego za karę, że on jej nie chce... Ale czy chciała być od razu po stronie Litwy? Sama nie wiedziała, dlatego tylko mu odrzekła:
- Cóż... Na razie tego nie wiem... Choć czasami miałam ochotę odejść od mojego brata...

- Możesz to przemyśleć. Nie mówię, byś zdecydowała już teraz. Jedynie myślę, że w obliczu nadchodzących zmian należy być w silnej grupie, nie mieć zbyt wielu wrogów. Rosja przeraża wielu ludzi, więc raczej nie znajdzie sojuszników. Za to zdołał w swym życiu skrzywdzić tylu ludzi, że wrogów ma bez liku, a każdy z nich czeka, by go zaatakować. Kto będzie po stronie Rosji, będzie przeciwko większości świata. Nie chcę Cię do niczego zmuszać. Pragnę jedynie, być byłą bezpieczna.

- No, nawet masz rację... A Ukraina nawet chciała od niego odejść i jest bliżej Unii Europejskiej... Tylko, że nie wiem, czy mam to zrobić? Bo wiesz, jak odejdę od niego, to nie znaczy, że od razu będę po twojej stronie... Będę neutralna... O, właśnie... Litwo, wiesz może, gdzie jest Rosja? Chcę odejść i być neutralna...

- Nie widziałem go już od dawna... Nie wiem, czy znów go zobaczymy... W tej wojnie neutralność nic nie pomoże. Nikt nie cofnie się przed atakiem tylko dlatego, że nie jesteś jego wrogiem. Nikt też Ci nie pomoże, gdy nie będziesz niczyim przyjacielem.

(Osoby grającej Rosję dawno nie było na forum i nie wiem czy uda się coś w tej sprawie zrobić...)

- Och, no to nie wiem... A myślałam, że bycie neutralną wszystko zdziała... A więc co teraz? Może mi jakoś doradzisz?- zapytała go z nadzieją na to, że usłyszy odpowiedź, która pomoże jej rozwiązać wszelkie problemy...

- Nie mogę Ci doradzić, bo na pewno nie będę obiektywny. Ja chcę mieć Ciebie przy sobie. Ale nie obiecuję, że będzie to dla Ciebie najlepsze rozwiązanie - uważał, że prawda jest kluczem do wszystkiego. Lepiej powiedzieć ją już teraz, niż zawieść oczekiwania.

- Hm... Być po twojej stronie? Sama nie wiem... Nawet kusząca propozycja... Tylko najpierw mi powiedz, kto jeszcze tam u ciebie jest...- zażądała od niego, żeby powiedział, kto z nim trzyma.

- Dopóki nie jesteś po naszej stronie, nie mogę Ci niczego wyjawić... Nie wiem wciąż, komu możesz o tym powiedzieć.

- Och, no to mam problem... Komu mogę to powiedzieć? Na pewno nie Rosji, Ukrainie i ludziom po jego stronie, ponieważ ustaliłam, że od niego odchodzę... Nikomu nie mogę tego powiedzieć.

- Wybacz, jednak... Jak mam Ci wierzysz, że odejdziesz od tego, którego kochałaś bardziej niż kwiaty wielbią słońce?

- Och, ja już sama nie wiem co mam począć... Skoro neutralność nie pomoże... A ty nie możesz mi doradzić i mi nie ufasz... Jestem więc w kropce... Namyślę się...

(Przepraszam, że długo nie pisałam, ale była u mnie awaria Internetu.)

(Widziałem, że pisała pani na Gakuen Hetalia, czemuż to więc nie pisała pani tutaj?)

- Twe serce powinno Ci podpowiedzieć, jaką drogą musisz iść. Nikt inny nie ma prawa decydować o Twoim życiu.

(Nie gram Białorusią na Gakuen Hetalia...)

- Tylko, że... ja naprawdę nie wiem... Daj mi czas, pażałsta...- odpowiedziała mu z błagalną miną.

(Grasz Mińskiem.)

- Spokojnie... - podszedł do niej i pogłaskał ją po głowie. - Wszystko będzie dobrze... Wiesz... Jeśli przekonasz brata, by nie chciał zrobić nam krzywdy, mam na myśli Polskę i innych z naszej grupy, wtedy wszyscy będziemy mogli być razem szczęśliwi.