Wszedł do starego, rozlatującego się budynku. Była to opuszczona fabryka. Bez entuzjazmu przekroczył stalowe drzwi. Dziś pierwszy raz zobaczył bazę. Zakurzone pomieszczenie, przepełnione najróżniejszymi skrzyniami o nieznanej zawartości stały w każdym kącie.
Minął je bez większego zainteresowania. Skierował się do długiego, ciasnego korytarza przepełnionego brudnymi pryczami. Wszystko stało na swoim miejscu… Co tu naprawiać?
Ziewnął głośno i z hukiem rzucił się na jedno z łóżek.
Coś podejrzanie zabuczało… Otworzył leniwie jedno oko i pogłaskał kota, który umiejscowił się obok niego. Z każdą chwilą dźwięki się nasilały. Pupil uciekł.
- Zaczekaj – zawołał wyciągając rękę i nagle… Całe górne piętro obluzowało się i spadło na Greka.
Teraz, do całkowitego pogrążenia się brakowało jednej osoby…..

Siedział w kącie i przysypiał gdy nagle usłyszał huk. Wstał szybko i skierował się do miejsca wypadku... Stał chwile bezruchu po czym ujrzał Greka...
-Czy ty wszystko musisz zniszczyć ? -ziewnął i zaczął się rozglądać.
-Wiesz co... chyba masz mi oddać jakąś kasę...?

Poczuł jak wrze w nim krew. Obecność Turka zawsze źle na niego działała. Często tracił nad sobą kontrolę, a już z pewnością nie panował nad językiem. Zacisnął wystającą dłoń w pięść. Nie mógł się ruszyć. Leżał biernie przygnieciony i zażenowany.

Zaśmiał się widząc go takim. Nie mogąc się ruszyć jest mniej groźny.. Podszedł widocznie zadowolony i skrzyżował ręce.
-Odpowiadaj jak pan pyta - Jego słowa były niesione tonem dość wyniosłym. W końcu co tak nie cieszy jak widok jego rywala pod jakimiś deskami? Och, żeby to tylko nie był piękny sen.
-Co z kasa ? -nachylił się nad nim.

Cudem wygrzebał się spod ciężkich desek i z wrogością omiótł wzrokiem przybysza.
- Jesteś co najwyżej szkodnikiem. - warknął masując obolały nos. Co za koszmar...
- jak zauważyłeś nie ma pieniędzy, a jedyne fundusze jakie posiadam są od tego skąpca... Niemcy...

-Najmniej mnie to teraz obchodzi. Oddaj kasę. - skrzyżował ręce i oparł się niepewnie o ścianę, oby ona się nie zapadła. Mierzył go wzrokiem oczekując od niego jakiejś POZYTYWNEJ dla Turka reakcji.

Stanął na przeciw niego i oparł się cienkim palcem o jego tors.
- Nie obchodzi mnie czego ty chcesz. Nie mam pojęcia o jaką kasę Ci chodzi. W każdym razie nie dam Ci nic w zaistniałej sytuacji. Muszę zniszczyć strefę euro... Później możemy pogadać...

-Później będzie za późno- odparł chwytając go za nadgarstek. Zmarszczył brwi. Co on sobie wyobraża?! zawsze był opóźniony w rozumowaniu..ale bogowie.. to trzeba być imbecylem.

Wściekły, że Turek śmiał go dotknąć, zmarszczył nos i wyszczerzył do niego groźnie kły.
- Czy ty jesteś tak tępy, że nie rozumiesz, że nie mam? Dostanę dopiero kiedy zniszczę STREFĘ EURO. - wypowiedział do niego powoli i głośno tak jakby miał do czynienia z jakimś niepełnosprawnym bachorem.
- Jak zauważyłeś działam sam... Więc trochę poczekasz - zabrał od niego rękę i usiadł na innej pryczy... Ale jak na złość...... Znów został przygnieciony...

Wszedł do środka, rozejrzał się, miejsce to nie wyglądało za ciekawie. Oparł się o jedną ze ścian i krzyżował ręce na torsie. Czekał...

Nie rozumiał... Dlaczego życie tak go nienawidzi?!
Wyczołgał się spod ciężkich łóżek i usiadł na podłodze. Może przynajmniej ta się nie zawali....
Ziewną przeciągle... I nagle.... Zamarł w bezruchu. Czy on śni, czy tylko ma przewidzenia? Kto tam stoi? To Imperium... Niee... Niemożliwe! Przecież on umarł... Prawda?... Prawda?!

Powolnym krokiem podszedł do Grecji. Pogłaskał go po głowie i zaśmiał się cicho. Gdyby było widać mu twarz, uśmiechałby się jadowicie. - Będziesz znowu MOIM kotkiem, prawda? - pochylił się nad nim i nie zwracając uwagi na jego sprzeciwy, założył mu mu różową obrożę z dzwoneczkiem, a do niej przymocował gruby łańcuch. - Jak zdejmiesz to zginiesz. - zachichotał i szarpnął go do siebie.
Małe ktokebaby powoli zaczęły podgryzać Greka.

- Nigdy nie będę twój - syknął niezadowolony i jęknął z bólu. Obróżka boleśnie wbijała się w szyję. Zakasłał i odruchowo zaczął ściągać "prezent" od Osmana... Na marne - Historia ma to do siebie... Iż lubi się powtarzać... Znów zamierzasz... Ty... - słowa z trudem przechodziły mu przez gardło. Czarne wspomienia przyćmły zdrowe myślenie. To co przeżywał z nim w młodości... Blizna znów zostaje rozdrapywana. Powoli i ja najbardziej boleśnie. Gdzie mnie zabierasz? - wyłkał, czując jak wytwory zwane koto-kebabami zaczynają go gryźć.