- Przestań go wołać! - ofuknął go. - Zacząłbyś myśleć trochę za siebie i przestał polegać na innych.
Nie bardzo wiedział, co ma ze sobą zrobić. Najchętniej z dzikim okrzykiem rzuciłby się na pierwszą lepszą osobę w polu widzenia, ale musiał stwarzać choć pozory bycia cywilizowanym. Tak przecież nie można...
Ze złością kopnął leżący obok buta kamyk. Powinien pomóc Finlandii.

- Przepraszam... to niechcący - przygryzł wargę, próbując opanować płacz. 
Coraz bardziej upodabniał się do Feliciano, tak nie można. Przez moment obserwował kamyk, który jeszcze niedawno zderzył się z podeszwą buta Szwajcarii i powoli podniósł się na nogi. Vash nie miał obowiązku mu pomóc, więc nie powinien tego od niego oczekiwać.
 - Wybacz, że cię w to wplątałem. Idź już, dziękuję za spotkanie - starał się by jego głos nabrał stanowczego tonu.

Sam nie potrafił określić, czy jest bardziej zły, zażenowany czy zrozpaczony. Nie chciał ani zostawiać Finlandii samego z tym problemem, ani ingerować w jego życie. Przecież Tino nie poradzi sobie z tym sam...
- Chcesz, żebym ci pomógł? - słowa wyrwały się z jego ust, zanim zdołał je powstrzymać.
Poczerwieniał, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie zrobił. Cholerny altruizm.
- Ale nie wyobrażaj sobie za wiele - dodał szybko, jakby chcąc ukryć jakiekolwiek pozytywne emocje wobec rozmówcy. Zły był na siebie za własną impulsywność.
Jakby chcąc dać upust wściekłości, wyciągnął pistolet i wystrzelił w zachmurzone niebo. Ledwie w powietrzu rozbrzmiał huk wypalonego z broni pocisku, "cel" odpowiedział znacznie głośniejszym dźwiękiem.
Burza?

Przystanął na chwilę.
 - Naprawdę? -wyszeptał tak cicho i niewyraźnie, że mężczyzna mógł mieć problemy ze zrozumieniem jego słów.
Odwrócił się gwałtownie i mocno przytulił Szwajcarię. Szybko jednak zorientował się co robi i spłoną rumieńcem, mając wielką nadzieję, że za chwilkę nie oberwie.
 - Dziękuję.

Odskoczył od Finlandii jak oparzony, równocześnie zszokowany i przerażony jego gestem. Co ten smarkacz sobie wyobrażał? Tak się z nim spoufalać?
Smarkacz? Tino był od niego starszy o dobre kilka tysięcy lat, a wciąż zachowywał się jak nadpobudliwy, pozbawiony taktu gówniarz. A może i to było tylko grą, mizerną przykrywką zupełnie innej natury, duszy, jestestwa?
Nie powinno cię to interesować, skarcił się w myślach. Po prostu wiedz, że pokazuje oblicze coraz bardziej irytującego gówniarza. Zacisnął pięści.
- Co ty wyrabiasz? - warknął na niego, cofając się o kolejny krok i ostentacyjnie wygładzając niewidzialne zagniecenia na marynarce. Owszem, bywają ludzie niezdrowo spontaniczni, ekstrawertyczni i otwarci emocjonalnie, ale to już chyba lekka przesada. - Niczego ci nie obiecuję, jasne? - przypomniał, najwyraźniej wciąż obawiając się, że zachował się zbyt altruistycznie.
Jeśli rzeczywiście miał pomóc Finlandii, musiał wiedzieć, co ten zamierza, jednak pytanie go o takie rzeczy mogło zabrzmieć zbyt dociekliwie i nie na miejscu.
No cóż. Najwyraźniej pozostało mu cierpliwie poczekać, aż Tino sam zabłyśnie intelektem i ujawni swój wspaniały, genialny plan. Rozdrażniony, zazgrzytał zębami.
Nienawidził cierpliwego czekania.