Świeże powietrze od razu poprawiło mu humor, a usta ułożyły się w radosnym uśmiechu na widok soczystej zieleni. Przez chwilę zapomniał o rozmowie i posłał Szwajcarii ciepłe spojrzenie. Miał ochotę skakać, zrywać kwiaty. W najbliższym czasie musi zabrać tu swojego psa, Hana-Tamago.
 - Pięknie tu, prawda? Aż mam ochotę pośpiewać! Ale nie będę, bo źle mi to wychodzi. Co do śpiewania, to kiedyś przechodziłem obok ulicznego grajka. Miał taki piękny głos! Aż mi się go szkoda zrobiło, więc postanowiłem...

Niewątpliwie czuł się teraz o niebo lepiej niż w brudnej, cuchnącej spelunie. Na jego usta wkradł się delikatny cień uśmiechu, lecz na czoło wstąpiła gradowa chmura, gdy tylko dojrzał porozrzucane na ziemi papierki.
Wyjątkowo postanowił nie przerywać Finlandii jego monologów. Chłopak się wygada, a może i Szwajcaria coś na tym skorzysta, analizując każde słowo z osobna?
- Co postanowiłeś? - podchwycił. Modlił się, by nie zabrzmiało to podejrzanie. Każdy idiota wiedział, że Vash niechętnie wysłuchuje bezsensownych opowieści innych ludzi.
A może po prostu odrobiną ciepła przekona Tino do zmiany frontu?...
Kolejna nieuczciwość.
Uzasadnione kłamstwa i zwodzenie. Wykorzystanie momentu nieuwagi. Zwabienie małej rybki zamglonym światłem gdzieś w odmętach oceanu.
Boże. Czy naprawdę nie ma innego sposobu?...

Spojrzał na Vasha z niemożliwym do przeoczenia zdziwieniem.
 - Wiesz, zwykle ludzie nie przepadają za moimi historiami - zwierzył się - Postanowiłem wrzucić mu do kapelusza trochę euro. Nawet zaprosiłem go na obiad! Ale odmówił... A szkoda, bo liczyłem na piękną przyjaźń. Może nauczyłby mnie gry na gitarze? Co o tym sądzisz?
Spojrzał na Szwajcarię wyczekująco. Chciał przeciągać tę chwilę jak najdłużej. Byleby za szybko nie wracać do tematu.
Co Zwingli o nim myśli? Co zamierza zrobić?

Omal nie parsknął na dźwięk pierwszych słów Finlandii. Jeszcze się dziwi... Łapczywie jednak chłonął każdy wypowiedziany przez niego dźwięk, aż zdał sobie sprawę, że nic z tego nie wyniknie. Może jednak warto zaczekać do końca historii?
- Chciałbyś nauczyć się grać? - ciągnął, udając zainteresowanie. W zasadzie gitara mu nie przeszkadzała, lepsze to niż nauka gry na fortepianie, która zapewne odbywałaby się w domu Austrii. Istny koszmar. - Może spotkasz go jeszcze kiedyś... W każdym razie, życzę ci tego z całego serca.
Poczuł coś w rodzaju dziwnego zainteresowania tajemniczym mężczyzną. Nie do końca rozumiał, skąd się wzięło. Bo to mało takich żebraków na świecie... Zamiast skrupulatnie zbierać każdy cent, woleli pójść do baru i się nachlać, odrzucając alternatywę ciepłego posiłku czy choćby kromki chleba. Że też ludzie nie zastanawiają się, skąd zbierający "na jedzenie" ludzie wytrzasnęli kilkaset euro na gitarę.
Nic nadzwyczajnego w tej opowieści. A jednak, jednak coś go niepokoiło.
- Jak wyglądał ten człowiek? - dodał po namyśle.

- Wiesz, ja bardziej słuchowcem jestem. Może dlatego tak dużo mówię? - zażartował na swój temat - Ale jakby się uprzeć to nawet podobny był do Rosji. Ale to nie Ivan. Na pewno nie.
Dlaczego akurat ten szczegół zainteresował Vasha? Dlaczego właściwie Szwajcar okazał chęci do wysłuchania jego opowieści? 
Tino znów poczuł się nieswojo. Momentalnie jego mina spoważniała.
Coś tu nie gra. Dwie struny są zdecydowanie źle nastrojone.

Krople deszczu nasączyły błękitny mundur, który na skutek wilgoci przybrał barwę nieco ciemniejszą niż zwykle. Tino zlustrował beznamiętnym spojrzeniem niebo i wytężył słuch by rozpoznać oznaki być może zbliżającej się burzy. Szanse na obserwowanie wyładowań elektrostatycznych nie należały do nikłych. Dla bezpieczeństwa wysunął z kieszeni telefon komórkowy i na wszelki wypadek wyłączył go. Oby nikt nie próbował się w tej chwili do niego dodzwonić. Spojrzał na Szwajcarię nieco oschłym wzrokiem. Koniec gry. Koniec zabawy. Koniec dziecinady. Czas na przejście do konkretów. Bycie radosnym Tino nie dawało zamierzonych rezultatów.
 - Obaj bezskutecznie próbujemy coś osiągnąć. Tylko co... - zastanowił się na głos.
Pierwszy piorun rozjaśnił niebo - Jak układają się twoje stosunki z Edelsteinem?
Dłonie Fina delikatnie zadrżały.

W jego umyśle odezwał się rozpalony do czerwoności guzik alarmowy, wywołując natychmiastowe oderwanie wzroku od spadających z coraz większą częstotliwością kropel deszczu i skierowanie go ku spoważniałej, przybierającej maskę chłodnego gniewu twarzy. Ten krótki, nietrwający nawet minuty taniec warg Tino wreszcie poruszył długo tłumioną i ukrywaną wściekłość, niczym nieostrożny chemik wprawiający w drganie fiolkę z nitrogliceryną. Raptownie poderwał się z miejsca, po czym ułożył palce prawej dłoni tak, by w każdej chwili móc z niego skorzystać.
- Co takiego próbujesz osiągnąć? - wykrzyknął. Kilka ptaków ukrytych pod gałęziami pobliskiej lipy uciekło w popłochu. - Dlaczego wtrącasz się w moje prywatne sprawy, co? Nie powinny cię interesować moje relacje z kimkolwiek!
Zignorował ból, ogarniający drętwiejące palce zaciśniętej na uchwycie dłoni. Miarka się przebrała, Vainamoinen. Dość udawania tego, kim nie jesteśmy. Dość pustych, pozbawionych znaczenia półsłówek, fałszu i obłudy. Po prostu powiedz, czego chcesz.

- Zauważyłeś, że od początku nie jestem sobą... Nie wiem dlaczego. Po prostu nie potrafię, ten stres. Szwajcario, zamiast przejść do sedna sprawy przeciągałem rozmowę, zachowuję się dziwnie. Wiem. Ale ja... bałem się. Trzeba to zakończyć. Co powiesz na małą współpracę? 
 Tino spojrzał na Vasha oczekująco. Nie miał pojęcia czego mógł się spodziewać.

Wsłuchując się w dźwięczny głos Tino, Szwajcaria mimowolnie zaczął potakująco kiwać głową. Nie dało się zaprzeczyć - w słowach rozmówcy tkwiło ździebełko prawdy. Powinni zacząć grać wobec siebie nieco bardziej czysto - przynajmniej na tyle, na ile jest to możliwe. Może pozwoli mu to w zaoszczędzeniu choć odrobiny cennego czasu...
Skamieniał, gdy do jego mózgu dotarło znaczenie pointy wypowiedzi Finlandii. Więc o to chodziło?
- Dobrze się czujesz? - warknął, zaczynając tracić nad sobą panowanie. Serce osiągnęło prędkość rajdowca Formuły 1, niespokojnie tłukąc się w pulsującej nierównym oddechem piersi, umysł zalała fala adrenaliny, koniec języka nasączyła gorycz żółci. - Nie dotarło do ciebie, że nigdy nie opowiem się po żadnej ze stron? - w przypływie furii wyszarpnął zza paska lśniący metaliczną czernią rewolwer i uniósł na wysokość twarzy rozmówcy. Zazwyczaj pewna, spokojna ręka drżała z niepohamowanej wściekłości, przepona unosiła się i opadała z częstotliwością bliską hercowi, oczy pałały gorejącą nienawiścią. Jakim prawem... jak bezczelnym trzeba być, by proponować współpracę komuś, kto od niemal dwustu lat trwał w postanowieniu pozostania niezależnym od nikogo... jaki to trzeba mieć tupet... - Niby na czym miałaby polegać nasza wzajemna pomoc, co? Mam latać za tobą jak piesek na każde wyzwanie czy może wywołać trzecią wojnę światową?

Spojrzał na Szwajcarię z przerażeniem. Jeden gest zdołał mu przypomnieć o każdej krzywdzie, która spotkała go z rąk Szwecji i Rosji. Pierwsza kropla łez spłynęła po jego policzku, który nabrał już czerwonej barwy. Nie miał odwagi odsunąć od siebie broni rozjuszonego przeciwnika.
 - Pozbyć się Austrii... - wydusił, zaciskając powieki i odsuwając głowę w geście obronnym. Niepewnie zacisnął dłoń na scyzoryku, który tkwił głęboko w kieszeni jego spodni.

Zamknął oczy, jakby pragnąc obronić się przed zalewającą umysł falą wspomnień o dawnym przyjacielu, przyrodnim bracie, podopiecznym, za którego tak długo czuł się odpowiedzialny.
Roderich Edelstein. Mały, czarnowłosy, nieco nieporadny chłopiec. Dziesiątki, setki wojen z Habsburgami. Kongres wiedeński. A wszystko to... wszystko skumulowało się i przekształciło w wielki mur oddzielający go od Austrii, barierę obustronnej niechęci i prób wzajemnego trucia sobie życia. Pamiętał te wszystkie nieprzespane noce z poduszką przyciśniętą do uszu, gdy sąsiad rzępolił na swym ukochanym fortepianie. Nie sądził też, aby prędko zapomniał te wszystkie zniszczenia i degradacje, będące skutkiem drugiej wojny światowej, do której w znacznym stopniu przyczynił się i Roderich.
A jednak... nie mógł powiedzieć, że go znienawidził i życzyłby mu śmierci. Austria po prostu był i zawsze będzie działającym na nerwy całemu światu nadętym bufonem i nikt ani nic tego nie zmieni.
Z drugiej strony, nikt nie powinien się też dowiedzieć, że wciąż darzy tego kretyna cieniem sentymentu. Ale czyż nie dałoby się podpiąć wszystkiego pod jego niezależność i postanowienie niewtrącania się w jakiekolwiek konflikty w charakterze innym niż bezstronny mediator?
- Wybacz, Tino, ale nie będę prowokował wojny - odparł. Dopiero po chwili dostrzegł, że rozmówca najwyraźniej załamuje się nerwowo. Do jego sumienia zakołatało rosnące w siłę poczucie winy.
Nie chciał prowokować płaczu Finlandii.
Powinien był pamiętać, że przeszłość Tino nie była wyzuta z bólu i cierpienia, że chłopak wciąż ma na koncie wiele okrutnych przeżyć, że po tym wszystkim zranienie go nie stanowiło najmniejszego problemu...
Na litość boską, nie on jeden pokutował za błędy i brak empatii innych państw! Vash wciąż czuł niemałe obrzydzenie na dźwięk imienia Napoleona, ale zdołał otrząsnąć się już z tego i podążać naprzód, ku rozwojowi i oświeceniu umysłów swoich obywateli...
Może Finlandia nie dojrzał jeszcze do tego poziomu przebaczenia? Może rany były zbyt świeże?
Nieważne. To zdecydowanie nie był jego biznes, po co więc miał się wtrącać?
Zdobył się jednak na okazanie zainteresowania i cienia empatii.
- Dlaczego chcesz go zabić? - zapytał cicho, zaskoczony łagodnym i spokojnym tonem własnych słów. - Co się stało?
Cholera, cholera, cholera. Znów to samo. Robił się zbyt tkliwy, zbyt natarczywie wypytywał o szczegóły.
A może tego właśnie chciał Finlandia?
Musiał przyznać, że zaczynało go ciekawić, co siedziało w głowie dyskutanta.

- Nie chcę go zabić. Nie chcę! Szwajcario, ja popełniłem błąd. Nie wiem co robić... nie wiem czy to da się jeszcze odkręcić... Gdyby tylko pan Szwedek tu był! - wycedził Finlandia.
Przetarł zapłakane oczy wilgotnym rękawem munduru i osunął się na chodnik, opierając głowę o kolana. Biały berecik upadł w błoto - Kogo ja w ogóle udaję!

Przez chwilę stał nieruchomo, wpatrując się w zapłakanego towarzysza i tłumiąc w sobie chęć pocieszenia go w jakikolwiek sposób. A jeśli to wciąż gra? Jeśli Finlandia po prostu stosuje popularną technikę "argumentum ad misericordiam"?
Sumienie nie chciało jednak tak łatwo dać za wygraną.
Nie powinien od razu posądzać go o zupełne wyzucie z ludzkich odruchów i fałszywość. To nie pasowało do tego wiecznie uśmiechniętego, przygniecionego problemami chłopca.
- Finlandio, co się dzieje? - zapytał w końcu. Wrodzony altruizm wziął górę nad przesadną dyskrecją i unikaniem rozstrzygania czyichś spraw. Miał przy tym cichą nadzieję, że wreszcie będzie mu dane dowiedzieć się, jaki był cel spotkania.
Wyglądało na to, że Tino został zobowiązany do zrobienia czegoś niezgodnego ze swoją spokojną, dobroduszną naturą. Tylko co to mogło być?
Co cię to może obchodzić, Vash? To nie twoja sprawa.
Tak czy siak, problem najwyraźniej dotyczył ich obu.
Bitwa myśli stawała się wręcz nieznośna. Co powinien zrobić? Pomóc rozmówcy, zaopiekować się nim tak, jak niegdyś Liechtenstein?
Może na początek wypadałoby zacząć od wysłuchania go.
Tak, to na razie najlepszy pomysł. Później podejmie decyzję, co z tym wszystkim zrobić.

Młody mężczyzna ponownie zaszlochał. Koniec na wątpliwości.
Tu, teraz, bez wahania. Już nie masz odwrotu, Tino.
 - Dostałem misję... miałem naruszyć twoją neutralność - starał się mówić powoli i spokojnym tonem - to wszystko uświadomiło mi, że źle zrobiłem. Powinienem mimo wszystko stanąć po stronie Boga. Ale myślałem, że tak będzie dla mnie lepiej. Choć raz lepiej dla mnie.
Otarł spływającą po policzku łzę.
 - I co ja mam teraz zrobić? Przecież już jest za późno!

Jego twarz wykrzywił grymas wściekłości. Kto miał czelność, kto poważył się na taki krok? Jak można było dać Finlandii takie zadanie, zadanie wykraczające poza jego prostolinijność, uległość i oddanie innym?
A może to tylko kolejna zagrywka?
Przewertował w umyśle księgę wspomnień dzisiejszego spotkania, dochodząc do wniosku, że ta wersja jest bardzo prawdopodobna. Znów poczuł się rozdarty między współczuciem dla Tino a narastającą furią.
Jest dorosły. Powinien znać konsekwencje swoich działań.
A jednak, jednak... każdy popełnia błędy...
Co nie zmienia faktu, że powinien za nie odpowiedzieć.
Ale to w swoim czasie.
Z trudem powstrzymywał się przed uderzeniem Tino kułakiem lub przedziurawieniem go na kształt szwajcarskiego sera. Jak można być tak naiwnym?
Nie wiedział, jak mu pomóc, nie uzależniając się przy tym od niego. Werbalnie, dobrym słowem? Uczył się fizyki jądrowej, teologii, ale nigdy nie studiował psychologii ani niczego podobnego.
Teologia.
Może to tego właśnie Tino potrzebował?
- Bóg na pewno ci wybaczy - mruknął cicho. - Gorzej z Mephisto.
Umysł pracował na zwiększonych obrotach. Co konkretnie mógłby zrobić, żeby Finlandia poczuł się lepiej?
To także mój interes, przekonywał siebie w duchu. W żaden sposób nie uzależnię się od niego.
A jeśli to wszystko równało się kilku słowom, mającym go zwieść... wszyscy, którzy brali w tym udział, gorzko pożałują.

W uszach Tino zadudniły dźwięczne słowa Vasha. Widział oczyma wyobraźni Mephisto. Jego rosnący gniew. Rosnący gniew, który zechce wyładować na kruchym ciele Fina. Przełknął głośno ślinę i spojrzał w stronę nieba. Deszcz powoli ustępował, przemieniając swój gwałtowny atak w delikatną mżawkę.
 - Tego się właśnie obawiam - bąknął, z trudem powstrzymując kolejną falę łez.
Łzy... durna oznaka słabości. Jak to się wszystko skończy? Chciał wrócić do domu, opowiedzieć wszystko Szwecji, odpocząć.

Westchnął cicho, przyciskając palce do skroni i zaciskając powieki. Myśl, Vash, myśl. Co mógłbyś zrobić, żeby nie zobowiązywać siebie do czegokolwiek, a równocześnie zażegnać kryzys? Szum w uszach, iskry przed oczami, ale zupełna pustka w głowie. Przecież musi istnieć jakieś rozwiązanie!
Spokojnie, tylko spokojnie. Nie przejmuj się Finlandią, skup się raczej na sobie. Tino musi poradzić sobie sam...
Choć z drugiej strony, jako jedyny znasz jego sekret. To od ciebie oczekuje jakiegoś rozwiązania.
Dlaczego, kurna, dlaczego?! Czy jestem jakąś wróżką z telewizji, psychiatrą albo Świętym Mikołajem? Nie prowadzę działalności charytatywnej... no, może poza Czerwonym Krzyżem, ale to zupełnie inna bajka.
Sfrustrowany bezsilnością, przemoczony do suchej nitki, przygnieciony rozpaczliwą gonitwą myśli marzył tylko o tym, by wrócić do domu, sprawdzić co z siostrą, zrelaksować się przy kubku herbaty i porannej gazecie. Znów zerknął na blade oblicze zegarka.
Kiedy zrobiło się tak późno? Ile czasu strawił na tej dyskusji? Marnotrawstwo...
- Co zamierzasz? - burknął, niby od niechcenia. - Wedle mnie, możesz nawet grać podwójną rolę i meldować Bogu o poczynaniach Mephisto. To twoja sprawa, Tino.
Tak, przemycona w taki sposób propozycja nie powinna wzbudzić podejrzeń o jakimkolwiek śladzie współczucia, odbijającym się w skołatanym umyśle Szwajcarii. Jakakolwiek ingerencja w życie Finlandii byłaby dla niego rzeczą tak absurdalną, jak zgubienie kilku franków na ulicy lub przyznanie Alfredowi monopolu na badania naukowe.

Przestał szlochać i spojrzał prosto w oczy Szwajcarii. 
 - To jakby od razu wysłać się na śmierć - burknął, ponownie chowając twarz w dłoniach - a ja tylko chciałem dobrze... Przepraszam, naprawdę przepraszam, że cię w to wciągnąłem.
Podniósł się na równe nogi i bezradnie oparł plecy o pień pobliskiego drzewa. Gdyby tylko pan Szwedek tu był...

Zalała go wprost odurzająca fala empatii.
Nie mógł w myślach nie zgodzić się z rozmówcą. Finlandia wpakował się w niezłe bagno i istniały małe szanse, by zdołał z niego wybrnąć bez szkód dla kogokolwiek, nie wyłączając siebie. Idioto, coś ty narobił...
- W takim razie, jaki ty masz pomysł? - syknął. Dlaczego nie potrafił po prostu tego wszystkiego zignorować, zostawić w spokoju, nie mieszać się? Co pchało go ku pomocy temu nieznającemu życia, starszemu od niego samego, ale wciąż bezbronnemu dzieciakowi?
Zaczął niespokojnie krążyć wokół oblanej złuszczoną farbą ławki, na próżno próbując się uspokoić. Ta sytuacja wprawiała go w coraz większą frustrację. Dlaczego nie był w stanie wymyślić niczego sensownego?
- Możesz spróbować spotkać się z Bogiem i poprosić o pomoc czy ochronę - odezwał się po chwili milczenia.
Nie jestem jakimś chrzanionym cudotwórcą, pomyślał, żeby znać rozwiązanie każdego problemu i ocalać wszystkich dookoła. Powinni zacząć radzić sobie sami z tym, co sobie ściągnęli na kark, a nie biegać do niego z prośbami o pomoc...

- Mógłbym - podchwycił pomysł - Ale co mu powiedzieć, jak się spotkać... Co za bagno.
Nie dość, że sam wpakował się w sytuację bez wyjścia to jeszcze wciągnął w to biednego Szwajcarię. Jakim ty jesteś idiotą, Tino! 
Zaczął gorączkowo myśleć. Co ci w ogóle do głowy wpadło, żeby opowiedzieć się po stronie zła? Tak, tak... krzywda Szwecji, Rosji i Danii zostawiła na nim piętno, ale żeby od razu... Cholera! I po co to wszystko? Po co ci to było, idioto? Zamiast uwolnić się od problemów, sam stałeś się jednym, wielkim problemem. Czas ściągnąć klapki z oczu i znów postępować słusznie.
Zaczął nucić pod nosem jakąś wesołą melodyjkę.

Zbaraniał, słysząc, że Tino zaczyna coś podśpiewywać. Czy jemu totalnie na mózg padło? A może po prostu próbuje się odstresować czy odreagować nerwy całego dnia? Tak, to bardzo możliwe.
- Sam się w to wplątałeś - wycedził, żeby Finlandia przypadkiem nie pomyślał, że Vash próbuje mu pomóc. - Teraz sobie radź.
Nim zaczął się zbierać do odejścia, z dziecinnym zainteresowaniem zerknął na rozmówcę. Jak Tino zareaguje na taki obrót wydarzeń? Co teraz zrobi?
Zganił się w myślach. To było takie głupie.

Tino spojrzał na Szwajcarię. Czyżby został sam w tej sprawie? Zasłużył sobie na to.
 - Idziesz? - bąknął, starając się nie wybuchnąć płaczem.
Fala łez była coraz bliżej, jednak mężczyzna starał się stworzyć dla niej tamę. Oczy mimowolnie się zaszkliły.

Westchnął z irytacją. Rozmówca zaczynał go przyprawiać o rozstrój nerwowy. Miał już serdecznie dosyć trzymania nerwów na wodzy i duszenia w sobie ostrych słów.
- A co niby myślisz, idioto?! - wybuchnął. - Nie dociera do ciebie, że zaczynam mieć po dziurki w nosie tego, co ty wyprawiasz? - Kilka obecnych w parku osób obejrzało się na coraz bardziej podnoszącego głos blondyna. - Myślisz, że będę marnował tyle czasu na rozwiązywanie twoich problemów? Nie licz na to.
Tama puściła. Wiedział doskonale, że nie ma już odwrotu, że wściekłość zaczyna ogarniać całe jego ciało.
Koniec gry.

Tym razem i on nie zdołał pohamować duszących się w nim emocji. Wybuchnął płaczem, chowając twarz w dłonie. To było dla niego zbyt wiele. Najpierw Mephisto dał mu trudne zadanie, więc musiał udawać kogoś kim nie jest. A jak zaczął być sobą to Szwajcaria na niego nakrzyczał. 
- Panie Szwedkuuu! - jęknął.