Portugalia siedziała przy jednym ze stolików, niedbale opierając się o niego łokciem. W wolnej dłoni trzymała lampkę wina i uważnie przyglądała się jej zawartości. Dlaczego nie wybrała jakiegoś przyjemnego lokalu, tylko tą obskurną spelunę? Być może podobała się jej atmosfera, jaka w niej panowała. Pomieszczenie ogarniał półmrok, w powietrzu unosiły się zaś smugi ciężkiego, tytoniowego dymu. Kreśliły w nim wspaniałe i surrealistycznie kształty, przyciągały wzrok. Oddychało się ciężko, mało tego, miało się tą dziwną świadomość, iż z każdą następną sekundą w organizmie znajduje się coraz więcej toksyn.
Ana czekała. Nieustannie zerkała w stronę zegara, wiszącego na ścianie. Umówiła się tu z Argentyną, na... Obiadek rodzinny? Jak zwał tak zwał, niemniej jednak, lepiej było nie ryzykować i nie zamawiać w tym miejscu niczego do jedzenia. Kobieta miała pewien plan, pewną... Propozycję. Obawiała się, że coś pójdzie nie po jej myśli - nie, nie była optymistką.

Nagle dało się słyszeć skrzypienie drzwi, zza których chwilę potem wychyliła się drobna i niska dziewczyna. Omiotła pomieszczenie wzrokiem, bezskutecznie szukając kogoś w tłumie. Wiedziała, że jest spóźniona, obawiała się więc, że osobie, z którą się umówiła, czekanie już się znudziło. Okropne miejsce, pomyślała i zasłoniła usta, by dym tak bardzo jej nie drażnił. Nagle dostrzegła stolik, przy którym siedziała właśnie Portugalia. Na usta Valeriny wkradł się uśmiech, gdy tylko ujrzała krewniaczkę. Podeszła bliżej.
- Hola - przywitała się wesoło i odsunęła sobie krzesło, aby na nim usiąść. Założyła nogę na nogę, nie spuszczając wzroku z Any.

- O, a więc przyszłaś. To dobrze, bo przez chwilę myślałam, że zrezygnowałaś... - Ana wyprostowała się nieco. Lekko uśmiechnęła się do dziewczyny, pragnąc rozluźnić atmosferę. - Co ci zamówić? Alkohol, kawę, herbatę?
Odłożyła swoją lampkę wina na stół.
- Nie chcę ci zabierać zbyt dużo czasu, po prostu doszłam do wniosku, że dobrze byłoby na pewien temat porozmawiać... Jak sobie radzisz?
Portugalka chciała zacząć łagodnie, od spokojnej rozmowy.

- Dziękuję, nic nie chcę - rzekła, potrząsając głową i po chwili odwzajemniła uśmiech. Dziewczyna złożyła ręce na kolanach i delikatnie nachyliła się nad stołem.
- Wiesz - westchnęła - Radzę sobie nie najgorzej, jak dotąd nie wydarzyło się nic, co miałoby mi zaszkodzić, czy coś...
Valerina zdjęła okulary i położyła je przed sobą.
- A Ty? Jak sobie radzisz?

- "Nie najgorzej" to chyba to samo, co "nie najlepiej"... - mruknęła Ana. Uśmiechnęła się delikatnie. Na świecie działo się obecnie mnóstwo złych rzeczy, już sam fakt, że Valerina była cała i zdrowa, należało docenić. Silni polowali na tych słabszych, słabsi uciekali się do podstępów, aby wyeliminować silnych, i tak w kółko...
- Radzę sobie wyśmienicie - powiedziała, bez krzty skromności. - Wiesz, że u mnie byłabyś w stu procentach bezpieczna? Jesteśmy rodziną w jakiś tam sposób, a rodzina musi się wspierać.