Spokojnym krokiem przechadzał się po slumsach, od niechcenia rozglądając się po mijanych ludziach. Miał spotkać się tutaj z osobami które mogą pomóc mu w jego planach. Po chwili przystanął, oparł się o pobliski mur i poprawiając szalik, rozejrzał się dookoła. Zaczynało się ściemniać jednak postanowił zaczekać do skutku. W końcu chodziło tu o jego potencjalnych sojuszników, a sojusznik zawsze oznaczał korzyści.

Szukał Bragninskiego już od dobrych pół godziny. Przechadzał się po brudnych, szarych ulicach slumsów, patrząc co jakiś czas na tak samo brudne i szare niebo ponad nim. W końcu go znalazł, gdy z dziwną nonszalancją oparł się o mur. Laurent Engel wbił w niego spojrzenie krystalicznie błękitnych oczu, a dopiero po paru sekundach do niego podszedł.
- To nie jest dobre miejsce na rozmowę, Bragninsky. - stwierdził na powitanie.

Słysząc obok siebie czyjś głos, Ivan skierował wzrok w tamtym kierunku. Na twarzy jak zwykle widniał mu nieco dziecinny, niewinny uśmiech.
-Też miło mi cię poznać... Kim jesteś?
Jakoś nie kojarzył stojącego przed nim mężczyzny, ale postanowił że na razie być miłym. Może wyniknie z tego jakaś korzyść dla niego?

Zziębnięty szedł przy Białorusince i Ukraince. Nie chciał spotkać się z Rosją... Oj jeszcze nie... - To tutaj. Znajdziecie go na końcu tej ulicy. Addio... - wypowiedział ściszonym głosem i oddalił się od nich.
Powodzenia...

Kroczyła pewnie z uniesioną głową rozglądając się na Rosją.
- Braciszek! - klasnęła w ręce ucieszona natychmiast ruszając w stronę wskazaną przez Romano. Jeszcze na chwilę tylko przystanęła i obejrzała się za nim, a potem popędziła przed siebie.

Westchnął niezadowolony z nieudanej misji, nadal opierając się o mur. Zrobiło się późno a co za tym idzie- zimniej. Nie lubił zimna, mimo że w porównaniu z mroźną rosyjską zimą tutaj było jeszcze całkiem nieźle. Miał zamiar powoli się stąd ruszyć kiedy do jego uszu dotarł dźwięk zbliżających się szybkich kroków. Kroków które wydawały mu się dziwnie znajome. Rozejrzał się jednak nikogo nie zobaczył. Kroki musiały nieść się echem przez pustą uliczkę slumsów z pewnej odległości. Czekał więc, a dziwne uczucie go nie opuszczało.

Była naprawdę uradowania perspektywą zarówno spotkania jak i użyteczności dla starszego brata, gorzej iż wątpiła by jego cieszył jej widok. Zawsze jego reakcje były ciosem w serce dziewczyny, które pozostawało w milionach kawałków, ale nadal uparcie próbowała do niego dotrzeć ze swą miłością. Czasem kompletnie zagubiona schodziła ze swej ścieżki, ale w końcu zawsze na nią wracała. Tak jak i teraz przedzierając się w niezbyt ciepłych butach i płaszczu przez śnieg z deszczem w pełnym mrozie.