Wszedł do speluny rozglądając się za siostrą. Belgia nie była tak punktualna jak on, więc nie zauważył jej nigdzie. Niezmartwiony zajął stolik w rogu i z beznamiętnym wyrazem twarzy czekał na siostrę. Trochę się denerwował, ale niczego nie dawał po sobie poznać. W końcu nie lubił spóźnialskich, chociaż ktoś mógłby powiedzieć, że się do nich przyzwyczaił. Za długo żył z Hiszpanią i nieinteligentnym rodzeństwem. Teraz zostało mu czekanie. Nie chciał niczego zamawiać, bo wiedział, że w takim miejscu każdy alkohol będzie rozwodniony i niewarty ceny, jaką musiałby zapłacić. Nie mogąc usiedzieć bezczynnie zaczął stukać palcami o kolano. Ciągle patrzył na drzwi i znudzony czekał, aż pojawi się w nich bardzo znajoma jasna czupryna.

Była trochę zdenerwowana. Nie wiedziała dlaczego braciszek chciał się z nią spotkać w takim miejscu. Stanęła przed drzwiami speluny i wzięła głęboki wdech. Powoli weszła do środka i zaczęła się rozglądać. Otaczające ją zapachy nie podobały jej się. Ten smród był nie do zniesienia dla jej małego i delikatnego noska. W końcu zobaczyła brata. Przez moment wahała się czy podejść. Czuła, jakby jakaś obca siła chciała ją stamtąd zabrać. Przełknęła ślinę i odważyła się zbliżyć do niego. Im krótszy był dystans, tym była bardziej wyluzowana. W końcu to jej kochany braciszek!
"Będzie dobrze!"- pomyślała i stanęła koło niego.
-Witaj braciszku!

Kiedy Belgia weszła do środka speluny Holandia w końcu drgnął. Jego brwi ściągnęły się lekko w dół, gdy usłyszał to głośne przywitanie. Inni bywalcy tego miejsca oglądnęli się na nich, a w takich spelunach nie trafiało się na samych miłych ludzi. Holandia nie chciał, żeby siostra sprowadziła na nich problemy. Samym swoim wyglądem zwracała uwagę. Teraz jego zdenerwowanie zmieniło się w niepokój. Lepiej, żeby nie musiał jej dzisiaj przed niczym bronić.
Kiwnął jej głową, zamiast odpowiedzieć.
- Siądziesz? - Stwierdził fakt. Obiecał sobie, że będzie dla Belgii miły. To znaczyło, że oprócz kazania jej usiąść była jeszcze ta druga rzecz. Inwestycja.
- Mogę ci coś zamówić - dodał ciszej. Brzmiał, jakby odchrząkał a nie proponował.

Nic sobie nie robiła z tego, że wszyscy się na nich spojrzeli. Była do tego przyzwyczajona.
Usiadła naprzeciwko brata. Niepokój, który czuła wcześniej, całkowicie zniknął. W końcu tuż obok był ktoś, kogo znała i komu ufała. Może nawet za bardzo.
- Nie, nie musisz mi nic kupować - doskonale wiedziała, że Holandia niechętnie wydaje pieniądze, więc wolała nic nie zamawiać. Uśmiechnęła się tylko lekko.
- Dlaczego chciałeś się ze mną spotkać?

Dopiero, gdy Anri odmówiła propozycji Holandii Lars się uspokoił. Nie był skąpy, on zwyczajnie nie chciał marnować pieniędzy. Pamiętał czasy, kiedy on i jego siostra nie mieli ich wcale i kiedy wszystko zależało od głupca.
Kiwnął głową żeby dać Belgii do zrozumienia, że zrozumiał. Potem wyjął z kieszeni paczkę długich papierosów i zapalił. Białawy dym powoli rozniósł się po i tak nie najlepiej pachnącym pomieszczeniu. Holandia nie śpieszył się z odpowiedzią na pytanie.
Wypuścił z ust więcej dymu i wtedy się odezwał.
- Chcę się upewnić, że... Jesteśmy po jednej stronie - przygwoździł ją twardym spojrzeniem.

Musiała poczekać chwilę, zanim dostała odpowiedź. Cały ten czas się uśmiechała i z uwagą patrzyła na brata. Sama nie wiedziała, czego może się spodziewać, ale w końcu był to jej kochany braciszek. Ufała mu. Albo raczej ślepo w niego wierzyła...
Odpowiedź Holandii trochę ją zaskoczyła. Zmieszała się i przez moment nic nie odpowiadała. Wbiła jedynie wzrok w blat stolika.
Po pewnym czasie spojrzała się na niego. Uśmiech sam zjawił się na jej twarzy.
- Oczywiście, że jestem po twojej stronie! Przecież jesteś moim braciszkiem! - odparła z blaskiem w oczach. - Dlaczego się o to pytasz? Nie ufasz mi?