- Czemu miałby tu być....? Nie chcę ujrzeć nagrobka z jego nazwiskiem... - powiedział smutno. - Jak wtedy... Gdy oni odebrali nam wszystko. Odebrali nam siebie nawzajem... - usiadł smutno na ławce przy grobie. - Pamiętasz? - wyszeptał w niebo. - Myślałeś, że Cię nienawidzę po tym, jak zabrałeś me serce... Ale ja myślę, że ono już dawno należało do Ciebie. Nie materialnie, tak nikomu go nie oddam, ale... Skradłeś mi je już wieki temu. Czemu dopiero teraz to zauważyłem...? Będziemy razem, na pewno... Nikt nam nie przeszkodzi, ani Prusy, ani Austria, ani... - spojrzał w stronę bramy i ujrzał dziwny cień. - ...Rosja... - wstał gotowy do walki. Nie chciał jednak walczyć. Marzył o pokoju. Postanowił nie uciekać się do siły, aż nie będzie to całkowicie niezbędne. Odetchnął głęboko. - Będzie dobrze, Taurys... Może nie ma przy Tobie Feliksa, ale sam też sobie poradzisz... A wtedy przyjdzie Feliks i znowu będzie kruszył paluszkami....

Faktycznie, w bramie pojawił się Rosja, a widząc czekającego już Litwę, ucieszył się jeszcze bardziej niż zwykle. Niespiesznie podszedł do niego.
-Jak miło cię widzieć, Taurys... Nasze drogi znów się krzyżują, szkoda tylko że w takim nieprzyjemnym miejscu...- stanął na przeciwko niego, z tym niewinnym, dziecięcym uśmiechem za którym może kryć się wszystko- Wiesz...ostatnio znów zacząłem myśleć o przeszłości... Biedny, dobry Litwa...niegdyś byłeś potężnym państwem, pamiętam to... A teraz, przez głupotę mojego drogiego kuzyna, nikt się z tobą nie liczy... To smutne, wszyscy o tobie zapomnieli! - popatrzył na niego, jakby szczerze zmartwiony jego losem, by po chwili dodać nieco ciszej- Oprócz mnie. Nie żal ci straconej potęgi?

Niezauważony z lekkim uśmiechem i niemal tanecznym krokiem przeszedł przez cmentarz co jakiś czas przystając patrząc na nagrobki.
-Widzę, że zaczęliście zabawę beze mnie.-Powiedział mijając mocarstwo i opierając się o nagrobek z lekceważeniem. Ugryzł kawałek trzymanego między palcami paluszka.- Nie ładnie Rosyjko. Jak widać nadal stosujesz te same sztuczki co kiedyś.- Spojrzał na Litwę uśmiechając się lekko.- Trochę czasu minęło, ale jestem. Mam nadzieję, że mnie nie zabijesz. Nie zostawił bym nikogo z tym tutaj.- Ukradkiem spojrzał na Rosję.- Bez urazy.- Uśmiechnął się do Iwana.

-Ah... Kochany kuzynek, jak zawsze wtrąca nos w moje sprawy...- spojrzał na nowo przybyłego, z udawanym uśmiechem. Miał zamiar przekonać Litwę, przed przybyciem Polszy, ale cóż. I tak dopnie swego, z tą różnicą że po drodze może pogruchota parę polskich kości. Zna Taurysa i wie że skrywa urazę do swojego dawnego sojusznika. Teraz trzeba tylko tą urazę wydobyć na światło dzienne...

-Jesteś jak zwykle kochany Rosyjko.- Uśmiechnął się.-A ja już miałem ochotę, by podzielić się z tobą paluszkami.
Nie miał najmniejszego zamiaru odpuścić Rosji choćby nie wiem co. Miał w swoim planie kilka argumentów, choć zawsze brał pod uwagę najgorszy scenariusz. Tak było najbezpieczniej dla niego i dla Litwy. Nie chciał stracić Taurysa, nie po tym, co przeszli.

-Zabierz ode mnie te suche patyki...-lekko się skrzywił słysząc wzmiankę o paluszkach. Po dziś dzień nie rozumiał jak Polsza mógł wsuwać na kilogramy coś tak paskudnego. Miał nadzieję przekonać Litwę po dobroci, ale jeśli Feliks się uprze, nie będzie się z nim cackał jak przez poprzednie wieki. Taurys pójdzie z nim, musi tylko na razie uważać na słowa, wolałby nie zrazić go od razu przez swojego głupiego kuzynka.
-To jak już się miło przywitaliśmy, to w zasadzie mógłbyś już iść i nie przerywać mi tej miłej pogawędki z Litwą...-z tymi słowami przeniósł wzrok na brązowowłosego chłopaka, z uśmiechem- Wracając do tego co nam przerwano...

- Wybacz mą zuchwałość, jednak... Wiele zrozumiałem. Zrozumiałem rzeczy, o których Ty nigdy nie będziesz miał pojęcia. Odkąd zaczęła się wojna i widziałem cierpienie wypisane na twarzach krajów równie potężnych jak Ty, a także widziałem maleńkie kraje sojusznicze w dużo lepszej sytuacji, dużo szczęśliwsze niż samotne mocarstwa. Rozumiesz już do czego zmierzam, o "wielki" Rosjo? Jak wielki jesteś naprawdę? Tylko 15 procent Twojego terenu jest zamieszkałe... Ilu ludzi znika bez śladu? Przez Ciebie mam najwyższy na świecie współczynnik samobójstw. Ale wiem co zrobić, by był najniższy - podszedł do pięknej istoty jedzącej paluszki i pogłaskał ją po złotych włosach. - Wystarczy przyjaciel. Przyjaźń i miłość są potężniejsze od siły i nienawiści. Wybacz mi. Jednak... Zawsze masz Białoruś... - powiedział to nieco smutno. - Ona... Ona Cię kocha... Proszę, daj jej szczęście.

-Już wystarczy.- Powiedział łagodnie uśmiechając się.- Żeby mnie stąd ruszyć musiałbyś zrobić jedną rzecz- strzelić sobie w łeb. Tak, więc rozumiesz.
Chwycił dłoń Litwy przed chwilą znajdującą się na jego włosach.- Niektórych rzeczy nawet ty nie wygrasz. To już nie jest ta era, w której wszystko jest pewne. Nigdy nie wiadomo, co się stanie, ale dla mnie przetrwa tylko przyjaźń.- Skierował się do Tourysa.- Przepraszam, że kazałem ci tak długo czekać. Paluszka?- wyciągnął paczkę w jego stronę.

Mimo ze na jego twarzy wciąż widniał uśmiech, w środku wyzywał Polszę najlepszymi rosyjskimi przekleństwami. MUSIAŁ wstawić tu swój wścibski nos, bez tego nie byłby sobą. Cóż, skoro odzyskaniem potęgi Taurysa nie przekona, to czas zmienić taktykę.
-Wcale nie muszę was rozdzielać, a wręcz przeciwnie Taurys... Wystarczy tylko abyście obaj zgodzili się do mnie dołączyć, a ja, jak to ładnie ująłeś, "wielki Rosja" zadbam o to żeby nikt więcej nie zagroził waszej Unii... To chyba całkiem dobry układ, ja tylko chce stworzyć nową, dużą rodzinę...

- Czy rodzina nie zaczyna się od małżeństwa? A czymże ono jest? Unią ludzi. Więc to my, razem, będziemy podporą. Chcesz być naszym dzieckiem? Wtedy dołączysz do rodziny. Ale musiałbyś być grzecznym, posłusznym dzieciątkiem, bo inaczej będziemy musieli dać Ci klapsa - uśmiechnął się na propozycję paluszka. - Nakarm mnie, Lenkija.

-Gdzieżbym śmiał odmówić.- powiedział chichocząc cicho. Wysunął paluszka stwierdzając, że poczeka na inicjatywę ze strony Tourysa. Nachylił się nad nim i szepnął.- Nigdy więcej nie porównuj Rosji do dziecka, będę miał koszmary. Będziesz mnie przytulał?- spytał z miną zbitego psa.

Włożył paluszek do buzi i uśmiechnął się słodko.
- Będę Cię tulił i co tylko zechcesz. W końcu będziemy niczym mąż i żona. Jeszcze musimy sobie dzieci adoptować. Ale adoptować i uszczęśliwić. Nie wolno nam przelać ani kropli niepotrzebnej krwi, dobrze? Nie kłóćmy się już z nikim. Nie chcę widzieć jak odchodzisz, ani jak cierpisz.

-Spokojnie, już nie odejdę. Chciałbym zrealizować te plany jak najszybciej, ale na początku musimy załatwić parę rzeczy. Niestety świat nie dopasuje się do naszych planów, bo nie wszystkim będą one na rękę. Zajmiemy się wszystkim po kolei dobrze?- Spytał z lekkim uśmiechem. Nadal jednak co jakiś czas zerkał w kierunku Rosji.

- Póki nas śmierć nie rozłączy - pocałował jego dłoń. - A śmierć nie nadejdzie nigdy, jeśli będziemy razem. Nikt nas nie pokona - spojrzał na Rosję. - A tym bardziej nie ktoś, kto ma serce zamrożone i nieznające miłości. Pokażemy Ci czym jest potęga dwojga ludzi, dwóch krajów, które łączą więzy silniejsze niż więzy krwi - zarumieniony spojrzał na usta złotowłosego. - Mogę?

-Nie śmiałbym odmówić. Rób na co masz ochotę.- powiedział z uśmiechem głaszcząc go po policzku.

Zarumienił się słodko i delikatnie. Od tak dawna tego pragnął. Wcześniej tego nie rozumiał, być może był jeszcze zbyt młody, by wiedzieć czym jest miłość. Ale wkrótce zrozumiał. Miłość to radość na widok drugiej osoby. Tak jak on odczuwa szczęście patrząc w szmaragdowe oczy. Miłość to smutek i ból tęsknoty. W myślach liczył noce przepłakane w domu Rosji, gdzie jego dłoń nie sięgała, by dotknąć złotych włosów. Miłość to również poświęcenie, pomoc, zaufanie. Czyż nie to okazali walcząc ramię w ramię? Lecz co udowodni całując jego malinowe wargi? Ach tak, miłość rodzi pożądanie. Miłość wychodzi zarówno z duszy jak i ciała. Dusza udowodniła już swe uczucia, teraz czas na ciało. Zarumienił się i zamknął oczy. Delikatnie musnął słodkie wargi zielonookiego nie ważąc się na nic więcej, czekając na jego ruch.

Objął go delikatnie, ale nie pogłębił pocałunku. Zbyt dużo rzeczy w swoim życiu spieprzył, a to była jedna z niewielu chwil, której za nic nie chciał popsuć. Gładził plecy Tourysa spokojnie. W końcu przerwał pocałunek i uśmiechnął się stykając ich czoła.
Cieszył się. Pierwszy raz od dawna cieszył się, że ma kogoś tak blisko siebie.

- A tave myliu (Kocham Cię) - wyszeptał do jego ucha. - Jesteś moją nadzieją, moją przyszłością, moją miłością, moim życiem i śmiercią. Jeśli odejdziesz, ja zniknę wraz z Tobą. Nie pozwolę nikomu, by mi Cię odebrał.

-Ja ciebie też Liciu. Chodźmy stąd, to nie jest najprzytulniejsze miejsce.- rozejrzał się po cmentarzu i obrócił się w stronę Rosji.

- Lecz... Co jeśli on za nami pójdzie? - powiedział niepewnie. - Co, jeśli będzie chciał nas zabić? Rozdzielić? Nie chcę już nigdy być jego podnóżkiem... I to przez niego panienka Białoruś kiedyś płakała... Ma teraz dwie możliwości... Pójść za nami, lub zostać na cmentarzu... - oczy mu się nieco zeszkliły. - Wybacz, Rosjo, jednak, albo wychodząc stąd nie będziesz stanowił dla nas zagrożenia, albo... - jedną ręką mocno ścisnął dłoń Feliksa, a drugą otarł samotną łzę. - Albo będziesz musiał tu zostać. Na cmentarzu zostają jedynie zmarli. Wybór należy do Ciebie, Rosjo - spojrzał mu w oczy. Drżał. Nigdy jeszcze nikomu nie groził, nigdy nie odważył się być tak niemiłym względem Rosji. Nigdy nikogo nie zabił. A teraz... Teraz groził mu śmiercią. Czuł, że nie zrobi mu krzywdy, ale wiedział, że nie ma innego wyboru. Rosja jako wróg to ogromne zagrożenie. A zagrożenia należy się pozbyć. Więc musi być po ich stronie, albo... Albo musi być martwy. Innego wyboru nie było. Chłopiec drżał, a po policzkach płynęły mu samotne łzy. - Wybacz... Proszę, dołącz do nas... Ja... Ja mimo wszystko nie chcę, byś cierpiał niepotrzebnie. Wybór należy do Ciebie.

(Oficjalne dzięki za zrobienie shounen-ai w misji, dzięki... Wybaczcie że nie mam możliwości i ochoty odpisywać nocami i że jeszcze chodzę do szkoły... Zostawić was samych ==#)

(Ja też chodzę do szkoły, ale miałam zabawę pisząc to z Licią... Sorry^^")

( Ja wam nie bronie, proszę was bardzo, też lubię ten parring, tylko powiedz mi co ja mam teraz zrobić...? Chyba udać że oślepłam =.=#)
( A może nieco sprecyzuje. Skoro oboje siedzicie do późna na forum to na chacie można spokojnie sobie pisać, tym bardziej w nocy...)

(Jesteś Rosją, udawaj obojętnego i naprzeklinaj w myślach na nasze pedalskie zachowanie XD")

( Rosja Rosją, ale ślepy nie jest... Zresztą, nawet jeśli ja przejdę nad tym do porządku dziennego to Bóg pewnie i tak poprosi was o zmianę tej rozmowy, a raczej wycięcie wątku PolLiet bo tak troszkę narusza to ramy postaci stworzone przez Himaruye... )