Usiadł na jednej z ławek znajdujących się w tej części parku. Po obu jego stronach znajdowały się kolejne dwie. Niebo było przetkane chmurami i pomimo intensywnego słońca było dość zimno. Poprawił szalik odchylając głowę do tyłu. Wciągnął chłodne powietrze, czekając. Nie wiedział kiedy przyjdą, ale może to i lepiej. Czeka ich tak dużo rzeczy do zrobienia, że nie widział czy chce się w to pakować. Nie. Nie mógł się teraz wycofać, dla niego musiał zostać.
Tylko czy im obu starczy sił?

Miał teraz rozpocząć się nowy rozdział w ich życiu. Mieli wziąć kogoś pod swe skrzydła. Czy dadzą radę? Musiał przyprowadzić Łotwę na miejsce spotkania, musieli omówić wszystko we trójkę. Trzymał mocno małą rączkę chłopca. Nie chciał by ten się bał, to tylko by pogorszyło i tak już skomplikowaną sytuację. Był szczęśliwy, że chłopiec sam zgodził się do nich przyłączyć. Ale bał się jednego. Tego, że Rosja upomni się po poprzedniej porażce. Wcześniej to jego chciał odebrać Polsce. A jeśli teraz będzie chciał odebrać im Łotwę? Martwił się, spojrzał na złote włoski chłopca. Postanowił, że nikomu nie pozwoli go skrzywdzić, choćby miał osłaniać go własnym ciałem. Woli stracić życie niż kogoś bliskiego.

Szedł tuż obok Litwy kurczowo ściskając jego dłoń. Bał się, potwornie się bał. A jeżeli Rosja znów będzie chciał go zabrać? Co jeśli powie coś nieodpowiedniego? Wszystko może się wydarzyć, ponieważ Łotysz ma niewiarygodny talent do pakowania się w kłopoty i niewyparzony język przy tym, co w połączeniu zazwyczaj nie daje nic dobrego. Jednak gdzieś w głębi serca miał nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Bo przecież nie może być aż tak źle, prawda? Gdy w oddali ujrzał posturę Polaka zacisnął mocniej palce na ręce Litwina co spowodowało, że jego paznokcie ledwo wyczuwalnie wbiły mu się w skórę. Z trudem powstrzymywał drżenie ciała, a na bladej twarzy zagościł niemrawy uśmiech.

Dostrzegł dwie postacie idące w jego kierunku. Uśmiechnął się lekko widząc jak trzymają się za ręce. Toris był bardzo opiekuńczy i wiedział, że dobrze zajmie się Raivisem. Po chwili wstał- tak na wszelki wypadek. Musiał zapewnić im bezpieczeństwo i spokojne dotrwanie do końca. Nie wiedział, gdzie i jaki będzie ten koniec, ale to nie było teraz ważne. Przynajmniej tak długo jak byli razem. Widział jak zbliżają się do niego powoli Westchnął rozglądając się dookoła w poszukiwaniu najbardziej niepożądanego gościa. Musieli wszystko omówić. Nie będzie to przyjemne, ponieważ oprócz wspólnych celów każdy miał swój własny.

Czuł przepełniającą go ulgę i nadzieję na lepsze jutro. Oczami duszy widział ich znowu zajmujących pół mapy Europy, razem, bez zbytniej krzywdy dla innych. Potęga zdobyta dobrocią, nie siłą, o tym właśnie marzył. Teraz miał dołączyć do nich, jak i wtedy, Łotwa. Powracały wspomnienia, wspólne zabawy na polu i w lesie. Jednak niczym czarna chmura wisiało nad nimi widmo Rosji. Jednak był świadomy, że i oni byli dla niego koszmarem. Zdobycie przez Litwę większości zniszczonej przez Tatarów Rosji, zajęcie przez Polskę Moskwy. To chyba były wystarczające argumenty, by nie wchodzić tej dwójce w drogę. Zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach, gdy przegrany Rosja musiał odejść w hańbie. A teraz był z nimi jeszcze Łotwa. Może był niepozorny, lecz to właśnie była jego zaleta. W końcu każdy zaufa dziecku, prawda? Wpuścisz słodkiego chłopczyka do domu, a za nim może czaić się największe zło. Nie uwierzysz też nigdy, że to on może być dla Ciebie niebezpieczny. Z dumą spojrzał na chłopca przy swym boku, a spojrzenie pełne miłości skierował ku młodemu mężczyźnie tuż przed swymi oczami.
- Witaj, Polsko - powiedział z uśmiechem. - Chyba czas powrócić do dawnych zasad. Zasad narzuconych nie przez plugawe narody, rządne jedynie pieniędzy i krwi, lecz nadanych przez tych, którzy znają miłość. Czas, by powróciły rządy Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Tautos jega vienybeje. Siła Narodu w jedności - złapał jedną jego dłoń, a Łotwie polecił chwycić również drugą dłoń blondyna.

Nim spotkali się z Polską twarzą w twarz miał jeszcze chwilę, by się uspokoić. Przymknął oczy i wziął głęboki oddech. Przecież nikt nie potraktuje poważnie ciągle jąkającego i trzęsącego się dziecka. Gdy znów spojrzał na świat mimowolnie uśmiechnął się. To co ujrzał było po prostu rozczulające. Dwie pary szmaragdowych oczu patrzące na siebie z miłością. Przez chwilę poczuł się jak piąte koło u wozu.
- Labdien - skinął głową i wbił wzrok w ziemię. Słysząc polecenie Litwy w pierwszej chwili spojrzał na niego zdziwiony jednak w końcu posłusznie chwycił dłoń blondyna. Czy to źle, że czuł się przy nich szczęśliwy i bezpieczny? Czy to źle, że traktował ich jak rodzeństwo, o którym tak zawsze marzył?

-Hej młody.- Powiedział. Wiedział, że mówienie do Łotwy "mały" nie przyniesie żadnego rezulatatu. Przyciągnął Litwę do siebie i pocałował w czoło opiekuńczo.- Oszczędzaj głos, mamy co omawiać.- Powiedział poważnym tonem.
Potem puścił Torisa i odwrócił się do chłopca. Ukucnął przed nim tak, że teraz był od niego niższy.- Czyli rozumiem, że nasza mała rodzinka się powiększa, miło.- Wyciągnął rękę i potargał jego blond włosy z lekkim uśmiechem.-Chodźcie, omówimy wszystko. Od razu mówię, że rozważymy każdy pomysł i prawie każdy sojusz. Jak bardzo byś nie chciał chciał Liciu nie wszystko załatwimy pokojowo, bo po prostu się nie da.
Chwycił Łotwę za rękę i usadowił się na ławce z nim u boku.

Patrzył na nich z czułością. Naprawdę wyglądali jak prawdziwa rodzina. Łotwa był ich synkiem. Maleńkim, słodkim dzieckiem, które będzie ich zawsze kochało. Polska był ojcem. Bezpośrednim, rozpieszczającym dziecko i nieco beztroskim. A on chyba kończył jako matka. Był poważny i opiekuńczy, zwykle wszystko było na jego głowie. Lecz teraz wszystko miało być wspólne. Radości i smutki, szczęście i problemy. Od dziś zaczynała się nowa era. Uśmiechnął się i zarumienił na gest Polski. Później wraz z nimi oboma usiadł na ławce. Niczym rodzina, czyż nie?
- Może najlepiej zacząć od dołączania małych państw i terenów autonomicznych? Nie mają nic do stracenia, mogą zyskać wiele. Na pewno będą bardziej chętne od dużych. Może jedna, mała kropla nie zmieni skały, ale tysiące mogą ją zniszczyć. Musimy stać się morzem, które obali nawet największe klify. A do tego potrzebujemy maleńkich kropelek. Większe państwa nie będą zainteresowane sojuszem, myśląc, że więcej w niego włożą niż otrzymają. Ale małe będą za niego wdzięczne, szukając w nim pomocy. Gdy zbierzemy odpowiednią ilość maleńkich sojuszników pokonamy nawet największych wrogów, którzy nas nie docenią, widząc jedynie maleństwa. Jednak tysiąc maleńkich zajęcy może pokonać wilka, choćby w pojedynkę byłyby łatwym celem. A wilk nigdy nie widzi zagrożenia w zającu, więc nie zauważy, że przegra z ich stadem. A gdy będziemy już potężni maleńkimi cząstkami siły, ci ogromni zrozumieją naszą przewagę i się przyłączą. W ostateczności nie będą mieli innego wyboru.

Gdy tylko spojrzał w oczy Feliksa mimowolnie zadrżał. Od razu skarcił się za to w myślach, przecież nie miał najmniejszego powodu by drżeć. Czuł się jak małe, zagubione dziecko i tak też był traktowany. Z jednej strony był do tego przywyczajony, jednak z drugiej naprawdę chciał, by jego słowa były brane na poważnie tak jak cała osoba. Usadowił się wygodniej na ławce i wbił wzrok w Litwę. Z uwagą słuchał jego każdego słowa, powoli analizował każe zdanie. W końcu teraz pora na jego wypowiedź i nie chce palnąć żadnej głupoty. Przygryzł wargę zastanawiając się co dokładnie chce powiedzieć i wziął głęboki oddech. Naprawdę czuł się, jak zagubione dziecko i nawet nie wiedział czy jego zdanie będzie brane pod uwagę.
- M-Myślę, że Litwa ma rację. Im więcej tym lepiej, prawda? Jeżeli będziemy mieli sojuszników w małych państwach, nawet gdy jakieś spróbuje zaszkodzić całej unii po prostu nie da rady. Buntownik będzie sam przeciwko wielu nacjom połączonych w jedno duże i silne państwo - był pewny siebie, lecz wystarczyło jedno spojrzenie w obie pary szmaragdowych oczu, by cała ta pewność uleciała z niego niczym powietrze z przebitego balona.
- O-O-Oczywiście t-to tylko moje zdanie - dodał dość nerwowo niemiłosiernie się przy tym jąkając.

Uśmiechnął się słysząc jak Łotwa wypowiada swoje zdanie. Zaraz potem zaczął się jąkać sprawiając, że niemal się roześmiał. Nadal czuł się niepewnie w ich towarzystwie, ale chyba po prostu musiał przywyknąć.
-Młody, nie bój żaby, ja nie gryzę, a przynajmniej nie ciebie.- Spojrzał znacząco na Litwę mając nadzieję na uzyskanie oczekiwanego rezultatu.- Możesz spokojnie się wypowiadać, szanujemy wolność słowa i obiecuję, że rozpatrzymy każdy pomysł obiektywnie.
- Chyba, że będzie on związany z przyjęciem Rosji lun oddaniem Lici komuś innemu.- Szepnął mu na ucho.- Ale mu nie mów, bo zabije mnie za dyskryminację. Pamiętaj, tam gdzie Rosja, tam i Białoruś.
Wyprostował się w wyszczerzy do Torisa, jakby nic się nie stało.-Ogólnie zgadzam się z wami oboma. CO chcecie przedyskutować najpierw? Sprawy gospodarcze, polityczne, może nazwę unii?

Uśmiechał się z niejaką dumą słysząc wypowiedź Łotwy. Czuł się jak matka oglądająca swoje dziecko na scenie teatru. Cóż... Ten świat był teatrem. Choć reżyser zapewne pijany, scenarzysta nieobecny, a aktorzy przypadkowi. Musieli improwizować, jednak rolę mieli narzuconą z góry. Jednak to kim jesteś nigdy nie przesądzi tego jaki jesteś, prawda? Nie zawsze gramy, a masek mamy tysiące. Obserwował swojego starszego przyjaciela i zarumienił się na wyraźną aluzję. Cóż, w czasie zabawy często przybierał rolę gryzaka... A co do rodzaju zabawy... Lepiej przemilczeć ten temat. Cieszył się słysząc o obiektywizmie i wolności, tego właśnie pragnął. Sprawiedliwości, lecz nigdy nie stworzonej przez sztuczną równość, a przez wolność i własne działania jednostek. Lekko uśmiechnął się gdy usłyszał o niedopuszczeniu do nich Rosji i braku współpracy z nim. Zbyt wiele przez niego przecierpieli, ale... Nie mogą go traktować gorzej niż innych...
- Zbytnie odrzucanie próśb Rosji może spowodować, że znajdzie motyw, by nas napaść. Uzna, że blokujemy go politycznie i wykorzysta to jako wymówkę. Musimy, niestety, dbać o jego zadowolenie, by nie miał powodu wysłać do nas swych wojsk. I nie musisz być już dłużej zazdrosny o Białoruś. Teraz wiem, kogo naprawdę powinienem cenić... A co do organizacji to radzę jak najszybciej znaleźć nazwę, by móc zapisać ją prawnie. Do historii przechodzi przecież "Unia Krewska", "Unia Lubelska", a nie jakakolwiek Unia. Więc i nasza musi mieć imię, które zapisane zostanie wielkimi literami na kartach historii. I oby nigdy nie zostało splamione krwią ani okryte hańbą.

Faktycznie cała ta sytuacja była dla niego zupełnie nowa i musiał się po prostu oswoić. Łotysza można porównać do kota po przejściach. Z początku będzie bardzo bojaźliwy i nieufny, jednak gdy okaże mu się dobroć oraz odpowiednio zaopiekuje odwdzięczy się on wiernością. I jego wzrok powędrował w stronę Taurysa, a to co ujrzał wywołało uśmiech na jego twarzy. Łatwość z jaką Litwin się zawstydzał wydawała mu się niesamowicie urocza. Ale wracając do konkretów. Nazwa Unii to naprawdę ważna sprawa, ponieważ to właśnie ją większość ludzi będzie znać i kojarzyć. Musi ona wywoływać pozytywne emocje, ale nie brzmieć zbyt dziecinnie. Bo kto weźmie na poważnie "Unię tęczy i jednorożców"? Właśnie, każdy zdrowy na umyśle człowiek po prostu to wyśmieje i uzna za łatwą zdobycz. Musieli wykazać się kreatywnością i rozwagą. Na słowo 'Rosja' przebiegł go nieprzyjemny dreszcz, a usta wykrzwił w grymasie niezadowolenia.
- Myślę, że prowadząc jakąkolwiek politykę z Rosją będziemy narażeni na jego atak. Z drugiej strony jest jak mówi Taurys... Trzeba się dokładniej zastanowić co z nim zrobić - westchnął cicho. Przecież nie chce mieć z nim znowu do czynienia, a tym bardziej prowadzić jakąś walkę. Sytuacja była naprawdę ciężka, ale razem coś wymyślą.

Mruknął zastanawiając się nad nazwą. Trudno było coś wybrać. Nie mogli dobrać nazwy do miejsca, i choć Unia Parkowa brzmiałaby epicko, to nie był to najlepszy pomysł.
-Mamy Unię Europejską, więc może Unia Światowa?- Zaproponował. Jak znał swoje pokręcone życie Litwa zaraz zasypie ich stosem poetycko-literacko-majestatyczno-epickich swym znaczeniem nazw.
Spojrzał na chłopca wpatrującego się we wcześniej rumieniącego się Litwę. Zaśmiał się cicho i pogłaskał go po głowie.
-Co do kuzyna-nie-lubię-paluszków, pozostaniemy neutralni tak długo jak się da, choć martwię się o wasze ziemie. Proponuję zniesienie granicy celnej- ułatwi to wymianę towarami i to tyle jeśli chodzi o gospodarkę. Nie chcę powtarzać błędów Unii Europejskiej.

Tym razem jednak prawdopodobnie ich zaskoczy. Nie ma pomysłu na nazwę Unii, gdyż właśnie ta powiedziana przez Polskę, byłą tą samą, o której pomyślał.
- Wiesz... Kiedyś w moim śnie tak nazwaliśmy Unię... - zarumienił się słodko. - Pomysł co do Rosji chyba najlepszy w obecnej sytuacji. Jednak co zrobimy, jeśli będzie nalegał na zbytnią współpracę? Zwykle tak zaczynają się z nim wojny... Wymaga czegoś niemożliwego, a gdy się to nie uda staje się to dla niego pretekstem... - wydawał się być nieco zasmucony, lecz po chwili wrócił mu nieco humor. - Zniesienie granic celnych pozwoli na łatwiejszy przepływ ludności jak i również pieniędzy i towarów... Powinniśmy nieco o siebie dbać, by Unia była bardziej opłacalna... Nie możemy jednak narzucić wręcz reżimu jak Unia Europejska... - westchnął zastanawiając się. - Może ulgi podatkowe dla imigrantów z wnętrza Unii? Jeśli ktokolwiek z jednego kraju Unii będzie chciał założyć działalność w innym, trzeba mu będzie to ułatwić. Może też łatwiejsze pożyczki między naszymi państwami? I mam pewien pomysł... Musimy zapobiec dołączeniu się Włoch do złej strony. Jemu się to często w historii zdarzało, gdy ślepo szedł za Niemcami, a chwilę później zmieniał strony. Chciałbyś mieć go przy sobie, prawda? Przydałby się też, by nieco uszczęśliwić Łotwę... On szuka sojuszników. Czyż to nie idealna okazja? Zabierzmy go do siebie.

Słuchając ich obu każde słowo chłonął jak gąbka. Nazwa Unii była po prostu świetna. Sam nie wymyśliłby czegoś lepszego, zresztą ta pasowała idealnie. Teraz pozostały te poważniejsze sprawy. Szczerze powiedziawszy Łotysz nie czuł się w tych tematach zbyt pewnie i liczył na wsparcie starszych oraz bardziej doświadczonych państ. Z drugiej strony nie mógł się ślepo zgadzać ze wszystkim co powie Litwa lub Polska. Pomimo tego, że im ufał musiał się mieć na baczności, przecież tak łatwo wpada w kłopoty.
- Co do Rosji, to myślę, że, póki nie wchodzi nam w drogę nie warto zaprzątać sobie, nim głowy - chciał tylko na chwilę pozbyć się tego tematu, to nic złego. Po prostu jeszcze nie wybaczył mu zła, które uczynił względem innych. Właściwie nie wiedział czy będzie w stanie kiedykolwiek mu wybaczyć, ale teraz nie może zawracać sobie tym głowy. Ostatnia chwila na uporządkowanie wszystkich myśli i głęboki oddech.
- W tych kwestiach zgadzam się z wami całkowicie. Jednak nie wolno wprowadzać nam zmian zbyt szybko, ponieważ nie wiemy jak zareaguje na to społeczeństwo... - wiadomość o uszczęśliwieniu Łotysza sprawiła, że na jego policzki wylał się niezauważalny rumieniec, a usta wygięły w małym uśmiechu. Może nie było tego widać, jednak był niewyobrażalnie szczęśliwy, a na sercu poczuł przyjemne ciepło.

Zacisnął szczęki, myśląc. Następne plany powinny być subtelne. Nie chciał wzbudzać podejrzeń w całej Unii Europejskiej, bo mogliby ich zmusić do zlikwidowania Unii.
-W administracji nie zmienimy wiele, no może poza mną, bo muszę wywalić większość niepotrzebnych urzędników i zreformować zasiłki dla bezrobotnych.- Uśmiechnął się słabo. Jego ludzie nie będą zadowoleni jego pomysłami, ale musiał to zrobić. Nie mógł pozwolić sobie na bycie najsłabszym ogniwem, nie teraz. Musiał być dla nich silny.- Proponuję wprowadzić reformę żywności, żeby zmniejszyć "amerykańskie" choroby. Nadchodzi wojna, a my nie możemy przegrać, bo inaczej nas zmiażdżą.
Chwycił Łotwę za rękę. Nie chciał mówić przy nim takich rzeczy, ale chyba lepiej było, gdy wiedział. Nie chciał kłamać.
-Oczywiście, w unie wchodzi również pomoc. Jeśli ktoś oczekuje ode mnie pomocy - wystarczy poprosić.- Spojrzał na Litwę. Nie wiedział co powie. Ciągle nie mógł się pozbyć irracjonalnego strachu, że zaraz zniknie. Tak bardzo się bał. Wydarzenia na cmentarzu pokazały mu jak łatwo mógł go stracić.Nie chciał tego, za nic w świecie by na to nie pozwolił.

- Pomożemy Ci z reformami. Myślę, byśmy wszyscy wprowadzili podobny system podatków i zapomóg. Wtedy każde z nas mogłoby przewidzieć zyski i straty innego na podstawie własnego doświadczenia. Nie byłoby też różnicy w postaci różnej wysokości standardów życia, więc też ludzie nie mogliby być zazdrośni o siebie nawzajem. Myślę jednak, że zmiany nie mogą być zbyt nagle ani za bardzo wkradać się w życie osobiste obywateli. Jeśli tak by się stało, ludzie mogliby się przeciw nam buntować i wrogiem nie byłyby obce kraje, ale nasi właśni obywatele. Powinniśmy postępować subtelnie, nigdy nie agresywnie, delikatnie i bez szkody dla kogokolwiek. Wtedy nie zezłościmy Unii Europejskiej, ani też nie sprowadzimy na siebie gniewu własnych rodaków, a jednocześnie zdobędziemy siłę. Jednak nawet, gdy będziemy już ją posiadali, nie wolno jej nadużywać. Nie chcemy przecież przejść do historii jako zbrodniarze, prawda? Musimy używać jej tylko w dobrych celach, walczyć jedynie w ostateczności, by świat wypełnił się szczęściem, a nie łzami wdów i sierot - z uśmiechem słuchał zapewnień Polski o wspólnej pomocy i patrzył jaką opieką otacza Łotwę. Naprawdę teraz byli jak rodzina... Może należy spełnić marzenie chłopca o rodzeństwie? Widząc niepewność we wzroku swego partnera delikatnie dotknął jego policzka i uśmiechnął się cicho. - Będę przy Tobie, pamiętaj o tym. "Dopóki śmierć nas nie rozłączy". A mi się do grobu nie śpieszy.

Z uwagą wsłuchiwał się w ich słowa. W sumie z gospodarką nie było u niego tak źle, więc bez problemu mógł pomóc. Spojrzał na Polskę i uśmiechnął się.
-Oczywiście, że Ci pomożemy - chciał pogłaskać go po włosach, jednak z powodu swojego niskiego wzrostu po prostu nie dosięgnął ich. Opuścił dłoń, a wzrok wbił w chodnik. Czuł jak na jego policzki powoli wylewają się rumieńce. Po dłuższej chwili spojrzał na Taurysa.
- To rzeczywiście dobry pomysł, jednak myślę, że lepszym rozwiązaniem będzie pierw wprowadzić w życie propozycje Polski.
Reformy zaproponowane przez Litwę były dobre, jednakże teraz każde z ich pastwa ma gospodarkę na innym poziomie i mogło, to by przynieść rożne efekty. Nie mogą działać pospiesznie, w tym byli zgodni. Musieli działać ostrożnie i być ciągle czujni o czym chyba Łotysz zapomniał. Czuł się przy nich tak bezpiecznie, chyba faktycznie byli jak rodzina. Tylko brakowała mu rodzeństwa, ale wszystko w swoim czasie.

Spojrzał na Łotwę kontem oka, po czym niewiele myśląc zsunął się na ławce tak, że teraz byli na jednym poziomie. Siedzenie w takiej pozycji może nie było najwygodniejsze, ale przynajmniej miał ich na tyle blisko, że mógłby coś zrobić, gdyby... Nie to nie był na to czas. Nie miał na razie głowy do innych reform. Chyba powinien wziąć kilka dni wolnego, bo powoli zaczynał wpadać w paranoje. Miał dużo do zrobienia zanim wybuchnie wojna. Zacisnął pięści starając się wydusić z siebie coś sensownego.
-Co jeszcze? Medycyna, zdecydowanie muszę naprawić ten bajzel jaki tam zrobili, szkolnictwo...- Mówił do siebie cicho. Przygryzł wargę starając się ustalić coś sensownego. Mimo, że zmuszał swój mózg do pracy, ten buntował się i to dość skutecznie. To było irytujące.

- Postarajmy się zacząć od gospodarki. Wtedy będziemy mieli więcej pieniędzy. Następnie służba zdrowia, dzięki której ludzie będą mogli dłużej pracować i szkolnictwo, które da nam wykwalifikowanych pracowników. Później należałoby również podnieść standardy życia, by ludzie chcieli pozostać w państwach i powziąć wiele inwestycji, które sprowadzą tych, którzy odeszli. Jednak trzeba też się zbroić. Ludzie nie podziwiają cudzej potęgi, oni chcą ją zniszczyć. Gdy tylko zdobędziemy pieniądze musimy zadbać o armię. Ale nie pozwólmy stadu lwów chronić baranów. Wystarczy nam kilka tygrysów broniących sów - wziął Łotwę na kolana, by ten był bliżej i przytulił go do siebie.

Szła sobie spokojnie alejką wystrojona jak zwykle. Podziwiała piękny park, przez który szła, więc się trochę rozmarzyła. Nagle zobaczyła ławkę, którą zajęli Polska, Litwa i Łotwa. Postanowiła do nich podejść, lecz jakby trochę się wstydziła. Gdy już podeszła, popatrzała na nich i przywitała się po rosyjsku:- Zdrastwujtie, Polsko, Litwo i Łotwo!
Nawet nie wiedziała, po co się przywitała w tym języku. Przecież Feliks, Toris i Raivis na pewno nienawidzili Rosji, a Naddniestrze im jeszcze przypomniała tym powitaniem o strasznych przejściach w Związku Radzieckim. Lecz odgoniła złe myśli i się uśmiechnęła.

Znowu był traktowany jak małe dziecko, widocznie taki jego los. Zawsze mógł to obrócić na swoją korzyść, jednak teraz nie chciał o tym myśleć po prostu wtulił się w Litwę i przygryzł wargę. Jeżeli chcieli aby ich państwa funkcjonowały jak jedno zgodne ciało musieli przeprowadzić reformę w każdym aspekcie życia kraju. Kątem oka spojrzał na Feliksa, widać było, że jest po prostu przepracowany.
- Pierw musimy odpocząć w szczególności Polska... - To chyba nic dziwnego, że się o niego martwił. Już miał ześlizgnąć się z kolan Litwy, gdy usłyszał ten znienawidzony rosyjski język. Nie mógł się ruszyć ani nic, jedynie mógł niekontrolowanie drżeć. Sam nie wiedział czemu tak się dzieje.
- La-La-Labdien - ledwo co wydusił z siebie. Przecież ta dziewczyna nie mogła być aż tak zła i straszna, chociaż nic nigdy nie wiadomo.

-Przyprawiłaś mnie o zawał serca, już chciałem kazać im uciekać.- Wyszczerzył się do dziewczyny.- Dzień dobry tak poza tym.
Spojrzał na nią z przyjacielskim uśmiechem, ale spojrzenie nadal miał zimne, wyrachowane. Chyba był po prostu zbyt zmęczony by się teraz odprężyć. Odetchnął cicho przymrużając oczy. Spojrzał na Litwę i trzęsącego się Łotwę. Musiał być naprawdę przerażony. Chwycił go i posadził na swoich kolanach, przytulając mocno.

Wzdrygnął się nieco na dźwięk tego języka, bał się go wciąż. Ale widząc piękną damę nieco się uspokoił. Zdziwił się gdy Polska zabrał Łotwę z jego kolan i posadził na swoich. Zastanawiał się, czemu to zrobił. Czy uważał, że go lepiej ochroni? Czy może myślał, że on nie jest w stanie tego zrobić? Albo... Albo chciał przyciągnąć uwagę kobiety za pomocą słodkiego dziecka? Miał teraz tylko nadzieję, że nie stanie się nic co zaszkodzi ich Unii.
- Laba diena - powiedział niepewnie opuszczając głowę.

Zobaczyła, że Feliks, Toris i Raivis się jej trochę wystraszyli. Może przez to, że przywitała ich językiem, w którym mówił Ivan? Na pewno się wystraszyli. Przecież bali się Rosji, więc na pewno dźwięk jego języka przyprawił ich o dreszcze. Powiedziała do nich:
- Przepraszam was. Wiem, że nienawidzicie tego języka. Następnym razem przywitam się po ukraińsku.
Po czym uśmiechnęła się i zapytała ich:
- Co tam u Was słychać?