Suchy, drażniący wiatr szarpie stronami wyblakłej gazety, która zalega, niczym zbyt ciężki do zapomnienia koszmar, na deskach ławeczki. To niemal cud, że wciąż drukują papierowe relacje z wydarzeń dnia minionego. Przecież mamy postępowy wiek XXI! A zerknięcie na pokrytą kurzem gazetę potwierdza tylko tę myśl – oto widnieje na niej data 12 marca 2049 roku, wspaniały półmetek tego jakże przesiąkniętego elektroniką wieku. Jednak wystarczy jedno spojrzenie na rozciągający się za samotną ławką krajobraz, by stwierdzić, że jedyne, czego jest pod dostatkiem to nie nowoczesna technika, a skażona radioaktywnymi oparami ziemia.
Westchnięcie samo wyrywa się z piersi na wspomnienie ostatnich kilku lat. Ciepłe powietrze z płuc osiada w postaci wilgotnej mgiełki na szybce maski ochronnej. Są takie rejony Ziemi w któro lepiej się nie zapuszczać bez odpowiedniego stroju. Są też takie w których nawet ołowiane kombinezony niewiele dadzą. Tam nie ma nic poza lejami po bombach i wrzącym, radioaktywnym błotem.
Pokój i dostatek nie mogły trwać wiecznie - łzy napływają do oczu, gdy rozmyśla się o wspaniałości pierwszych dekad XXI wieku. Odkrycia naukowe, rozwój medycyny, wzrost znaczenia i jedności wewnętrznej Unii, spadające bezrobocie, znikające kryzysy i głód… Tłuste palce polityków, którzy byli niby pączki w maśle, sięgały po coraz więcej. Aż w końcu zdeprawowane ich serca nie mogły dłużej znieść radości i spokoju. Podszepty samego Diabła sprawiły, że sięgnęli po broń nuklearną w akcie najkrwawszej, bratobójczej wojny.
Demony się śmiały, anioły zaś płakały, kiedy ludzie wybijali przedstawicieli własnej rasy, religii, państwa czy narodowości. Aż została ich garstka i ta garstka kryła się po nielicznych, ocalałych po wojnie, miasteczkach. Właśnie w takiej ostoi znajdujecie się Wy – personifikacje państw.
Zamieszkiwane przez Was miasto znajduje się z dala od wszelakich radioaktywnych skażeń, infrastruktura zachowała się w dość prymitywnym stadium, lecz zachowała, a woda nie przypomina świecącej w ciemności breji pełnej pływających rybek z sześcioma oczkami. Wobec tego można w nim względnie normalnie egzystować.
Jednak z każdym krokiem widać piętno, jakie odcisnęła na Ziemi wojna. Poza miastem rozpościerają się jałowe pola wypalone setkami fal uderzeniowych i zdeptane tysiącami podkutych żelazem butów. Niegdyś najpewniej uprawiano na nich zboża i warzywa, teraz jednak nikt nie zaprząta sobie głowy hodowlą czegokolwiek. Zbyt kosztowne jest utrzymanie na zniszczonym podłożu choćby kilku lichych roślinek z których zbiory i tak są niewielkie.
Pozbawione pożywienia ptaki i większe zwierzęta również są na wymarciu. Jedyne czego tu jest pod dostatkiem, to szczury i karaluchy. Ta nagła plaga gryzoni i robactwa nie jest przypadkowa. Owe stworzenia od początków ludzkości podążały śladem człowieka roznosząc wszelakie plugawe choroby i powodując epidemie. Wspomnienie dżumy, czarnej śmierci, wisi w powietrzu jak niewypowiedziana groźba. Kto wie jakie choroby mogą roznieść żywiące się napromieniowanymi śmieciami, brudne i zdziczałe szkodniki?
Jednak nie tylko ryzyko zakażenia się zmutowanymi wirusami zaprząta ludziom głowy. Co mądrzejsi nieprzerwanie pytają o jedno i to samo. Kilka znamiennych pytań, na które nie ma jeszcze odpowiedzi.
Czemu Bóg, ten dobry Bóg, który znów zszedł na Ziemię do swych dzieci, pozwolił Diabłu otworzyć bramy piekielne i wypuścić demony? Czy oto mają przed oczami Apokalipsę? Kiedy nadejdzie Sąd Ostateczny?
Kilku ledwie, przez innych nazwanych szaleńcami, pamięta, że przez Sądem rozegra się jeszcze jedna, ostateczna bitwa w której każdy żyjący zmuszony będzie wybrać jedną ze stron.
Walka Diabła z Bogiem.
Oto Wy, przedstawiciele narodów, szlachetne państwa, odegracie najważniejszą rolę w tym nadchodzącym widmie walki. Wy bowiem zasilicie anielskie i piekielne orszaki, walcząc o przyszłość. Teraz nadszedł czas zawiązywać sojusze, eliminować wrogów i odnawiać stare przyjaźnie. Szykujcie się do wojny!
