Była noc, dochodziła północ, szedł portem mijając statki. Było ich niewiele większość wyruszyła w rejs. Chłodny wiatr rozwiewał kosmyk jego włosów, para leciała mu z ust. Kiedy doszedł do końca, usiadł na brzegu portu i w oczekiwaniu na Svalbard patrzył na pełnię księżyca.

Jak przyjaciela... Jak sojusznika... Khhy! Cóż ten Diabeł knuje, że każe mu udawać? Kogoś miłego, kochanego, do rany przyłóż...
...i gangrena murowana.
Noc. Musi przyznać, że ten cały Cypr, czy-jak-mu-tam-na-chrzcie-dali, ma wyczucie, tak kameralnie... Spojrzał w niebo, przystając na chwilę. Pełnia? Jak uroczo... Klimatycznie, nie ma co. Nabrał w płuca chłodnego, przesyconego wilgocią powietrza i przeniósł wzrok na mgłę, spowijającą wody zatoki. Naprawdę piękny wieczór. Mętnawe światła odległych latarni i domostw uspokajało, ciemność otulała, zimno gładziło po policzku, szum wody usypiał... Mógłby siąść tu i siedzieć, rozmyślając nad wieloma rzeczami. Lecz nie czas na to. Nie po to tu przybył.
Chwilowe zamyślenie nad pięknem nocy pozwoliło mu uspokoić myśli, dopasować maskę fałszywego zaufania i przywołało na usta lekki, niewinny uśmiech. Znów ruszył w umówione miejsce, znacznie "weselszy" niż wcześniej. Jakby naprawdę szedł spotkać się z przyjacielem. Gdyby takich miał, oczywiście. Lekki, sprężysty krok, uśmiech, spojrzenie ufne i delikatne. Rozluźnił się. Nic więcej nie trzeba.
W zalewającym wszystko, chłodnym świetle Księżyca, spostrzegł samotną, przykuloną postać. Dopiero jak podszedł, zrozumiał, że mężczyzna przysiadł na zimnym drewnie pomostu. Ha, jakiś zaprawiony w takich temperaturach. A podobno u niego dużo cieplej... Może nie jest taki delikatny jak typowy mieszkaniec ciepłych części świata?
Dosiadł się, wyrzucając z głowy zbędne myśli o klimatach śródziemnomorskich.
- God kveld, min kjære* - przywitał się miękkim, spokojnym głosem w ton którego starał się przelać jak najwięcej pozytywnych uczuć.
- Mam szczerą nadzieję, że nie musiałeś na mnie długo czekać? - odrobina fałszywej troski, nutka zmartwienia, ot i przepis na zdobycie przyjaciela.

*Dobry wieczór, mój drogi

Kątem oka spojrzał na postać siadającą obok skupił wzrok na wymuszonym uśmiechu zdobiącym twarz przybysza myśląc po co ta zbędna radość. Przeniósł spojrzenie na księżyc mówiąc
-Witaj, chciałbym zaproponować Ci sojusz ... czego oczekujesz w zamian ? Masz jakieś warunki?
Podniósł nogę opierając na niej rękę i wyczekując odpowiedzi.

Było już po północy, a Naddniestrze poszła do przystani. Trochę się bała, po przecież było ciemno i nie wiadomo, kto tam mógł być. Po co w ogóle tu przyszła? Jej szpilki strasznie stukały po tym starym, drewnianym pomoście i ktoś mógł ją usłyszeć. Nagle zobaczyła Cypr i Svalbard. Anastasia widziała plecy Venstre i siedzącego na ławce Cypr. Trochę się wystraszyła, że ją usłyszeli. Dlatego szybko schowała się za pobliski kosz na śmieci i obserwowała ich z ukrycia. Modliła się, żeby jej nie zauważyli.

(I już poprawione.)