Zimne powietrze atakowało każdą cześć odkrytego ciała. Policzki, nos i dłonie piekły niesamowicie. Powoli przestawało się czuć cokolwiek. Nawet te wbijające się pod skórę kolce, czarnej jak smoła róży nie wywoływały żadnych bodźców. Spoglądał w kamienną płużę i płakał. Wróć fratello. Sam nie dam rady...

Głuchy trzepot skrzydeł przerywał grobową ciszę. Ogromny Anioł, okryty delikatnym śniegiem unosił się spokojnie nad tłumem żałobników.
- W imię najdoskonalszego, przybyłam obudzić cię ze snu śmierci. Trzy dnie i trzy noce. Powstaniesz w lepszym ciele. Przybędę po ciebie i postawię przed obliczem Boga.