Pomimo tego, że nadal nie czuł się pewnie zeskoczył z kolan Feliksa i usiadł między, nim a Litwą. Postanowił nic nie mówić, bo znając swój niezwykły talent wiedział, że zaraz wpakuje całą trójkę w kłopoty. Przymknął oczy i głęboko oddychał. Musiał spróbować opanować to drżenie. W sumie to było trochę uciążliwe, ledwo się czegoś wystraszy, a od razu trzęsie się, jak galareta i jąka. Może innym nie przeszkadzało to tak bardzo, jak samemu Łotyszowi. Przez tą drobną przypadłość nikt nigdy nie traktował go poważne. Mimo, że zdążył się do tego przyzwyczaić nadal troszkę go to irytowało. Czując, że powoli przestaje drżeć otworzył oczy i uśmiechnął się delikatnie. Zastanawiał się czy dziewczyna miała jakiś cel zagadując do nich. Spojrzał kolejno na Litwę i na Polskę, po czym wbił wzrok w chodnik, głupio mu było tak siedzieć cicho.

-Myślę, że nic ciekawego Anastasio.- Powiedział z lekkim uśmiechem. Spojrzał na Łotwę, który usadowił się koło niego i chyba poczuł się trochę zawiedziony. Nie chciał straszyć chłopca, tylko go ochronić, a nie straszyć. Robił wszystko byle ten poczuł się akceptowany, ale to chyba staranie się wyprzedzić przeciwnika to niszczyło. Nie mógł patrzeć na to, jak trzęsie się na dźwięk tego języka i dlatego chciał go zatrzymać przy sobie, pomagając mu się uspokoić.
- Chyba, że słyszałaś coś interesującego?- Spytał opierając łokcie na udach, a głowę na splecionych dłoniach.

Widząc przysuwającego się ku niemu Łotwę ujął jego dłoń i wyszeptał do jego ucha:
- Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Jesteś silny, wspaniały i wyjątkowy. Musisz jedynie znaleźć swoją potęgę, a ona jest, o, tutaj - dotknął palcem miejsca, gdzie znajdowało się serce Łotysza i uśmiechnął się delikatnie patrząc mu w oczy. Postanowił konwersację pozostawić Polsce, a samemu zająć się Łotwą, by ten się nieco ośmielił. Gdy młodszy chłopiec przyłączy do rozmowy, on chciał zrobić wtedy to samo. Teraz niech działa najstarszy z nich.

- Słyszałam coś o waszej Unii. Opowiedzcie mi, na czym ona polega.- poprosiła ich dziewczyna, wpatrując się w nich i uśmiechając, a ręce położyła na biodrach. W tej pozie wyglądała jak jakaś gospodyni domowa lub modelka z XIX wieku. Najbardziej pasowało do niej to drugie, bo była ubrana jak dama z owej epoki.

Zarumienił się nieco i uśmiechnął. Zdecydowanie wracała jego pewność siebie, jednak nie zamierzał się wtrącać do rozmowy. Wolał pozostawić to osobie starszej do niego. Przecież Feliks dobrze wie, co robi. Przynajmniej Łotysz miał taką nadzieję.
- O-On sobie poradzi, prawda? - Zapytał cicho Litwę. Pomimo że sam niewiele zdziała wolał się upewnić w tej kwestii. Kto jak kto, ale Taurys go nie okłamie. Co chwila zerkał na dziewczynę, chyba jak wszyscy był trochę spięty. Zdecydowanie musiał spoważnieć, nie chciał, by ktoś się narażał dla takiego dzieciaka jak on. Jednak całe to niańczenie go było naprawdę miłe i sam Raivis mógłby się do tego przyzwyczaić. Przecież był tylko dzieckiem. Dzieckiem, które zdecydowanie za szybko chciało wejść w świat dorosłych. Kiedyś doceni to, że ludzie się, nim opiekowali. Chcieli go po prostu chronić, jednak on zawsze pchał się tam, gdzie nie trzeba, by udowodnić im, że jest dorosły.

-Czuję się jakbym miął przedstawiać ofertę biura podróży.- Powiedział z przekąsem. Skoro chcieli, żeby on to powiedział, nie mógł odmówić.- Nasza unia stawia sobie za cel międzynarodową pomoc i rozwój państw członkowskich. Obejmuje również pomoc innym, nie chcemy jednak być kolejną Unią Europejską, a przynajmniej powtarzać ich błędów.
Westchnął kończąc ostatnie zdanie. Nie był w stanie się nad czymś rozwodzić i albo powie coś szybko i krótko albo tylko trochę rozwleklej.
Jeśli unia europejska się dowie, zabiją ich. Dziewczyna miała jedną szansę i miał nadzieję, że o tym wiedziała. W kieszeni nadal ciążył mu rewolwer, którym postrzelił Rosję. Nie, to nie był czas na myślenie o swoim kuzynie. Spojrzał na Anastasię, pozostawiając jej wybór

- Jakby mógł tyle przetrwać, gdyby nie umiał poradzić sobie z czymś takim? - powiedział z uśmiechem. Przytulił do siebie Łotwę. Chciał go chronić przed całym złem tego świata, nie chciał, by on kiedykolwiek musiał wylewać swe łzy. Patrząc na starszego blondyna przypomniał sobie jak był on o krok od żałoby, od momentu, gdy by go stracił. On, który teraz chciał chronić za wszelką cenę dziecko, które naprawdę już dawno dorosło, jeszcze niedawno stał na krawędzi życia i śmierci. Czy jego przeznaczeniem było ciągłe poświęcanie się dla innych? Wtedy prawie zginął, teraz odsuwał się na drugi plan... Ale nie smuciło go to. Wiedział, że na tym niebie jest już słońce. Zadowolił się więc rolą księżyca.

Słuchała ich zaciekawiona. Gdy usłyszała, że to nie kolejna Unia Europejska ucieszyła się. A ucieszyła się, bo do Unii Europejskiej jej nie chcieli przyjąć. Zastanawiała się o dołączeniu do tej unii i oczywiście nie mogła nic powiedzieć ludziom z UE. Nie powie, spokojnie. W końcu podjęła decyzję. Rzekła do nich:- Wiecie co? Doszłam do wniosku, że chcę być w tej waszej unii. I cieszę się, że to nie jest druga Unia Europejska, bo do tamtej mnie nie chcieli przyjąć. Mnie w ogóle nie uznali. A, no i obiecuję, że nie powiem nikomu z UE o waszej unii.- po czym się uśmiechnęła i trzymała jedną rękę na biodrze, co wyglądało uwodzicielsko.

Nie za bardzo usłyszał co powiedział do niego Litwa, gdyż całą swoją uwagę skupił na przysłuchiwaniu się rozmowie. Toteż, gdy usłyszał, że dziewczyna chce dołączyć do ich Unii odetchnął z ulgą. Poczuł się dzięki temu trochę bezpieczniej, jednak cały czas odczuwał pewien strach. Wdrapał się na kolana Taurysa i wtulił w niego. To sprawiało, że czuł się pewniej siebie i jeszcze bezpieczniej. Lubi, gdy poświęca się mu dużo uwagi, a jeśli ktoś tego nie robi sam się o to domaga. Chciał tez nacieszyć się tymi spokojnymi chwilami, bo doskonale wiedział, że nie zawsze będzie tak kolorowo. Dlatego tak cenił sobie wszystkie radosne wspomnienia. Chciałby czasem móc zatrzymać czas i zostać w momencie sprawiającym mu tyle radości na zawsze, jednak nie jest to możliwe, a życie pędzi przed siebie zmieniając wszystko.

-Przyjmiemy wszystkich.- Powiedział z uśmiechem. Zaraz potem odwrócił wzrok uświadamiając sobie coś.- Gdzie moje maniery?! Siadaj proszę moja droga.
Wstał wskazując ławkę. Ich rodzina się powiększała i to było cudowne. Spojrzał na Litwę i wtulonego w niego Łotwę. Uśmiechnął się trochę smutno, gdy pomyślał o tym, jak blisko byli związani. Jakby on nie pasował... Westchnął, odganiając od siebie nieprzyjemne myśli. Wszystko potoczy się dobrze...

Był szczęśliwy widząc wszystkich razem, lecz czuł się też nieco zazdrosny i niepotrzebny. Trochę jak kobieta w dawnych czasach. Zajmował się Łotwą, czyli dzieckiem, a oprócz tego nie miał zbytniego znaczenia. Miał nadzieję, że nie będzie jeszcze robił obiadków dla całej reszty Unii i nie zniknie gdzieś wśród gąszczu ludzi, niezauważony przez tego, na kim mu najbardziej zależało. Delikatnie ujął dłoń Polski, chciał się upewnić, że jest obok. I to mu wystarczyło, ten dotyk. Uśmiechnął się delikatnie i spojrzał na nową osobę w ich grupie. Rodzina się rozrasta i niedługo wszyscy będą ich dziećmi.

- Dziękuję wam bardzo!- powiedziała do nich. Gdy usłyszała propozycję Polski, pokiwała głową, co oznaczało: "Dziękuję" i usiadła obok niego na ławce. Teraz ławka była zajęta przez cztery osoby. Te cztery osoby, które na pewno czuły się już pewniej... Razem wyglądali jak jakaś rodzina. Na dodatek, widok Łotwy siedzącego na kolanach Litwy, już skłaniał innych do pomyślenia, że to jakaś rodzinka. I nagle zapytała ich:- Co robimy?

Uśmiechnął się pod nosem i spojrzał w niebo. Gdy poczuł jak delikatny wiatr okala jego twarz przymknął oczy. Po prostu uwielbiał tak siedzieć i nic nie robić. Słysząc pytanie dziewczyny spojrzał na nią zaciekawiony. W sumie, on przy takiej pogodzie najchętniej, by się zdrzemnął. Zmarszczył brwi próbując wymyślić jakieś konstruktywne zajęcie jednak w głowie miał kompletne pustki. Mógł jedynie liczyć, że ktoś inny uratuje ich od nudy. Znaczy, Raivis na pewno, by się nie nudził, a zaraz poszedł na spacer czy coś w tym stylu. Właśnie, spacer może być dobrą alternatywą dla siedzenia na ławce i gapienia się w przestrzeń. - A może się gdzieś przejdziemy? - zapytał nieśmiało, po czym wbił wzrok w chodnik i zaczął machać nogami w powietrzu.

-Świetny pomysł.- Wstał z bananem natwarzy. odwrócił się do nich. Jedną rękę wyciągnął w stronę Anastazji, a druga do Litwy. jeśli tak miało od teraz wyglądać życie nie miał zamiaru narzekać. Teraz pozostało mu tylko przygotować akt prawny zawierający pełne postanowienia unii.
-Dajcie mi kilka dni na napisanie wszystkich dokumentów, a potem pojedźmy na wakacje świętować.- Zaproponował.- Na bierząco będziemy wprowadzać poprawki.

Ujął jego dłoń jak i również tę należącą do Łotwy. Gdyby chłopiec teraz chwycił dłoń kobiety stworzyłoby się piękne koło. Patrzył na najważniejszą osobę w swym życiu, na te oczy pełne nadziei i włosy błyszczące w słońcu. Wiedział, że będzie on światłem prowadzącym ich do najwspanialszej przyszłości. Był szczęśliwy tak blisko niego, trzymając dłoń ich dziecka... znaczy Łotwy... Teraz byli niczym rodzina, prawda? Jednak ta rodzina powstała z miłości i dobrej woli każdego z nich, bez ucisku czy tyranii. I to było w niej najpiękniejsze.

Chwyciła dłoń Polski i również dłoń Łotwy. Gdy wszyscy stali tak w czwórkę, trzymając się za ręce stworzyło się tu piękne koło. W tym kółku, które tworzyli, wyglądali jak koło na fladze Unii Europejskiej. Lecz nie było ich dwunastu, a czterech, a oni nie byli też gwiazdkami i ich unia wcale nie przypominała Unii Europejskiej. Popatrzała na swoich znajomych i się uśmiechnęła. W końcu znalazła ludzi, z którymi mogła spędzać czas. Znalazła ludzi, którzy ją rozumieli.

Tak, więc i Łotysz stanął w kółku, a raczej innego wyjścia nie miał. By spojrzeć na wszystkich musiał trochę zadrzeć głowę do góry. Naprawdę, to okropne uczucie być najniższym z całej grupy, jednak, z drugiej strony wszyscy się o ciebie troszczą i chcą się tobą opiekować. To chyba jedyny dość przyjemny aspekt bycia kurduplem. Wracając do całej sytuacji, Raivis stał tak z zadartym łebkiem i miał nieodparte wrażenie, że zaraz cała trójka rzuci się na niego z pięściami, a przynajmniej patrzy dosyć pogardliwie. W sumie, zdążył się przyzwyczaić do tego niezbyt przyjemnego uczucia. Bowiem, ma tak za każdym razem, gdy popatrzy na niego jakaś wyższa osoba, a o to wcale nie jest tak trudno. Blondyn jedynie westchnął i niepewnie się uśmiechnął. W sumie to mieli iść na jakiś spacer, czy coś w ten deseń, ale najwyraźniej porzucili ten plan. Chłopak puścił rękę Litwy i zasłonił sobie usta, gdyż ziewnął przeciągle. Nie był jakoś niewiarygodnie zmęczony na pewno gdzieś tam miał mały zapas energii, ale teraz wołał go nie marnować. Przeniósł wzrok na chodnik, gdyż szyja zaczęła go niewiarygodnie boleć.

Polska spojrzał na Łotysza i puścił trzymające go dwie dłonie. Chwycił chłopca w pasie i posadził na swoich ramionach. Po co miał zadzierać głowę i biegać za nimi. Lubił długie spacery, a ciężar mu nie przeszkadzał. Martwiło go to, że jego pytanie zostało pominięte, bo nie wiedział co dalej.
Miał jeszcze umówione spotkanie, ale to mogło poczekać. Proszono go o dyskrecję i nie był pewien czy może o tym mówić na głos. Już wystarczająco ryzykowali.
-Chodźmy, nie wiem gdzie, ale będzie fajnie.-Powiedział z głupim uśmiechem. "O ile nie wybuchnie wojna i wszyscy zaczniemy się zabijać."- dodał gorzko w myślach.

Gdy widział dwóch przyjaciół razem zrozumiał, że naprawdę wyglądają jak rodzina. Zupełnie jakby ojciec wziął na ręce zmęczone dziecko. To było tak piękne i sielankowe. Zadarł głowę ku teraz wysoko znajdującemu się Łotyszowi i delikatnie pogłaskał go po nosie.
- Znajdziemy Ci jeszcze rodzeństwo, malutki. W końcu zawsze o nim marzyłeś - pamiętał słowa chłopca, skierowane niegdyś do niego i Estonii. Ach, zresztą okularnik by się teraz przydał. Ktoś musi nad tym wszystkim pomyśleć. Może on też potrafi, wie również, że Polsce nie można odmówić intelektu, tak samo reszcie zgromadzenia. Ale przydałby się ktoś, kto umie chłodno kalkulować. Im tak bardzo na tym zależy, że mogą nie zauważyć innej drogi, która nie wiedzie prosto do celu, ale jest korzystniejsza. Oni zbyt bardzo pragną sukcesu. Potrzebują kogoś, kto znajdzie zalety każdej z dróg.

Popatrzała na Polskę, który trzymał Łotwę. Rzeczywiście, wyglądali uroczo. Teraz naprawdę wyglądali jak czteroosobowa rodzinka. Polska- ojciec, Łotwa- syn. A co z nią Litwą? Nie wiedzieli, jak wyglądają w oczach innych. Więc tylko uśmiechnęła się i zgodziła się z Feliksem:- Masz rację, chodźmy gdzieś.- po czym popatrzała na Torisa, jakby wyczekując od niego odpowiedzi.

Uśmiechnął się delikatnie i przetarł oczy. Co prawda był zmęczony, ale ochotę na spacer miał zawsze, toteż ucieszył się na wieść o tym, że gdzieś idą. Rodzeństwo? Prawda, zawsze marzył o jakimś barcie, czy też siostrze, jednakże w tym momencie brakowało mu Estonii. Z, nim miał chyba najlepszy kontakt i najzwyczajniej w świecie stęsknił się za jego osobą. Raivisa zastanawiało co może teraz robić, jak się czuję. Z pewnością trochę się o niego martwił, ale Łotysz ma to już w naturze. W naturze też ma pakowanie się w kłopoty, więc, gdyby spadł z ramion Feliksa nie byłoby to dziwne, lecz jakimś sposobem, jeszcze, się trzymał. Ogólnie cała grupka musiała wyglądać jak szczęśliwa rodzina i, chyba nikomu to nie przeszkadzało. W końcu poniekąd mieli być jedną wielką szczęśliwą rodziną, ale wiadomo, że w życiu rożnie bywa. Ale wracając, Raivis jak to Raivis chwycił się mocniej, coby nie spaść i czekał na reakcję innych.

-Ale się śpieszycie.- Odparł z uśmiechem.- Mamy czas i wykorzystajmy go. Jeśli zajdzie potrzeba będziemy się spieszyć, ale zwolnijmy.
Przytulił Torisa i Anastasję do siebie, mając nadzieję, że Łotwa poradzi sobie na górze. Był zdolny i był pewien, że nie spadnie.

Był szczęśliwy będąc przy nich, mogąc im zaufać i czuć się bezpiecznie. Jednak wciąż nie mógł być całkowicie beztroski. Nawet teraz zza krzaków mógł wyskoczyć Rosja z kałasznikowem... Cóż, znając Rosję już dawno powinno się to stać. Rozwścieczyli go, tego był pewien. A raz znieważony Rosja mści się długo i boleśnie...
- Chciałbym, by było nas więcej... Żebyśmy mogli zwartą grupą ruszyć przed siebie i już niczego się nie obawiać - przytulony uśmiechnął się słodko. - Ale już teraz jestem szczęśliwy.

Wtuliła się w Polskę i Litwę. Była bardzo szczęśliwa, że ma takich dobrych przyjaciół. Słysząc kwestię Litwy, że "mogłoby być ich więcej" nagle się odezwała:- Mówisz, że mogłoby być nas więcej, Litwo? Bo ja chyba znam kogoś, kto chce się z nami zbratać...