Obudził się pierwszy. Leniwie przeciągnął i wstał. Był na żaglówce... Nie sam. Przypłynął tu z Tajwanem. Plaża włoska... Jedyna i niepowtarzalna.

- Buon giorno bella! - pociągnął ją za rękę by wstała. - W końcu w domu... - westchnął głęboko i uśmiechnął się do gorącego słońca.

Skorzystała z pomocy Romano i wstała. Przeciągnęła się, bardzo dobrze jej sie spało. Przetarła oczy i uśmiechnęła się leekko.-O juz jesteśmy.-spojrzała na plaże.

Przeciągnął się mocno i wziął dziewczynę na ręce. Wskoczył do wody i zaczął iść w kierunku ciepłego piasku. Uważał by Tajwanka się nie zamoczyła.
- To jak? Może zaprosić Cię pierw na włoskie śniadanko? - zapytał uśmiechnięty i postawił kobietę na ziemi. Spodnie miał zamoczone do połowy, ale nieważne!

- Pójdziemy pierw do mnie do, starego domu. Myślę, że mam tam trochę pieniędzy. W razie czego poproszę Niemcy o dofinansowanie~- zaśmiał się wesoły i ruszył w kierunku wyjścia do miasta. - Czy jest coś, co chciałabyś zwiedzić jako pierwsze? - zapytał w drodze.

Poszła razem z nim calły czas idąc równo nie wyprzedzała go nawet o ramię. - Okej. -uśmiechnęła się do niego. Odrzuciła w łosy do tyłu - Nie mam wybranej kolejności więc zdaję się na ciebie. - usmiechnęła się lekko.

Na zewnątrz było coraz cieplej. Spodnie i buty Włocha wyschły od razu. - Jesteśmy na Sycyli.. To Katania. - oznajmił uradowany. - Wystarczy, że wsiądziemy do jednego autobusu przy pomniku Liotro i pojedziemy prosto do mojego domu! - złapał dziewczynę za rękę i zaczął biec. - Musimy się śpieszyć. Mamy dużo do zobaczenia!... Może opowiedzieć Ci trochę o tym miejscu? Ogólnie o Sycylii? - popatrzył na nią proszącym wzrokiem, nadal trzymając przy sobie.

- Ludzie delikatnie śpiewający piosenki o ojczyźnie, zabytki na każdym kroku, przyjemne ciepło obejmujące cały obszar Italii...
- W końcu w domu~ - uśmiechnął się do siebie uradowany i razem z dziewczyną wskoczył do jednego z autobusów. Zdążyli... Uff. - Zobacz tam jest ten pomnik! - popukał w szybkę pojazdu i przyciągnął do siebie turystkę. - Mówi się, że Sycylia to matecznik mafii. Osobiście muszę zgodzić się z tym stwierdzeniem. To tu wszystko się zaczęło. W upalnych dniach, kiedy to ludzie potrafili dokonać zmian, idąc po trupach... - wymruczał tak, aby usłyszała tylko ona. - Do dnia dzisiejszego, ciemniejsze ulice Włoch południowych, są cichymi kątami dla przestępców... - popatrzył na nią uważnie - Trzymaj się mnie. Postaram się nie wpędzić nas w kłopoty...

W autobusie szczęśliwie nie wydarzyły się żadne rewelacje. Wysiedli na jednej z wąskich ulic. - To teraz pod górę - westchnął ciężko, widząc przed sobą drogę o pochyleniu mniej więcej 45 stopni. - Tam mam dom. Odpoczniemy trochę i wyjdziemy dalej zwiedzać. - ruszył przed siebie, nie spuszczając przy tym oczy z Tajwanki. Jasne kamienice, cudownie odbijał się w świetle pełnego słońca. Romańska architektura połączona z delikatnymi renesansowymi dodatkami nadawała miejscu magiczny obraz.Tereny nie tknięte przez wielkie wojny światowe, zachowały swoje piękno. Śródziemnomorska zieleń mocno odznaczała się od marmurowych budowli. Po chodnikach przechadzali się uśmiechnięci Włosi. Można powiedzieć, że naród ten jest zawsze wesoły i przyjazny. Stanęli przed bordowym budynkiem. Romano uśmiechnął się szczerze i wyciągnął klucze od domu. - Zapraszam~- uchylił drzwi i wpuścił dziewczynę pierwszą.

Również wysiadła z autobusu i cały czas trzymała sie Romano.Troche sie bała, że sie zgubi, ale jdnak wszystko było dobrze.Zaczęła iść pod górę cały czas była lekko usmiechnięta nie wiedzieć czemu.-Jasne.-odparła na jego słowa dalej idąc.Po chwili ujrzała piękne kamienice i budynki.Ta architektura.Taka ciekawa i ładnie wykonane detale.Po chwili byli juz na miejscu.Ku jej oczom ukazał sie bordowy budynek.Weszła do środka jakieś pięć kroków.Nie jest wścibska więc nie łaziła mu po całym domu.

Zamknął za nią drzwi i pewny siebie ruszył przed siebie. - Chodź! Pokażę Ci salon. - weszli do ogromnego pomieszczenia z ścianami zdobionymi cegłą. Gdzieniegdzie wisiały i stały wysuszone rośliny. Wielkie, szklane drzwi prowadziły prosto an balkon. Dwie białe kanapy kontrastowały z ciemnym, kawowym dywanem. - Jak ja dawno tu nie byłem... - uśmiechnął się i spojrzał na dziewczynę. - usiądź sobie. Ja poszukam pieniędzy... - wybiegł gdzieś z nadzieją, że w pokoju nic się nie zawali/spłonie/utopi i tym podobne... Romano najwięcej wypadków miał właśnie u siebie...

A w między czasie mały, bury kot przeskakiwał nad balkonami w poszukiwaniu jakiejś rozrywki.... Zgrabnymi ruchami wskoczył na balkon Włocha i bez krępacji wszedł do pomieszczenia.

Po woli weszła do salonu. Było tam bardzo ładnie. Bardzo ciekawie wykorzystane cebły oraz inne dodatki. Bardzo podobał jej się kolor kanap. Był taki ciepły i fajny zupełnie jak Mei. Bardzo cieszyła się też że pozna nową kulturę i kraje. Jak narazie najbardziej podoba jej sie tutaj. Jest tak ciepło jak u niej, a nawet bardziej.
- Jak tu slicznie~.-powiedziała uśmiechając sie do niego. Rozejrzała się po pokoju jeszcze kilka razy. Usiadła na jedna z kanap. Nie wiedzieć czemu, ale Mei czuła do Romano coś takiego innego niż zwykle do przyjacół. Tak to było oś więcej. Na początku budynek ją lekko zaszkokował. Nigdy jeszcze nie widziała tak żywego koloru bordowego. Zwykle były takie ciemne, albo wyblakłe, ale ten był jakiś inny. Miejsce zamieszkania włocha wydawało jej się bardzo wyjątkowe. Spojrzała na kotka. Był bardzo mały i puchaty. Lekko podniosła głos by ten mógł ją usłyszeć.
-To twój kotek?-wskazała na kota, który był juz w środku mieszkania. W gapiła sie na chwilke w kota. Był taki malutki.Był bardzo podobny do jej zwierzaka, ale ten był szaty.Jej kotek jest biały, ma czarne uszka i kńcóekr ogonka.

JAKI KOT?! - wydarł się z przerażeniem w głosie. Chyba nie chodzi o tego, który za każdym razem... Nie to nie może być on. - pośpiesznym krokiem wrócił do dużego pokoju. - zamarł w bezruchu widząc małą puchatą kulkę na środku pomieszczenia. Westchnął ciężko i powoli zbliżył się do gościa - Tylko spokojnie... - Już wiedział, że jest to TEN pupilek. Wyciągnął ręce w jego stronę. Za chwilę będzie po wszystkim...
Nie będzie.
Maluch zwiał. Wskoczył na skórzana kanapę i wbił w nią pazurki. Bez stresu porył ją. Widząc podbiegającego Romano skoczył prosto w kilka roślin, dewastując je przy okazji.
- STÓJ CHOLERA!... - za każdym razem kiedy ten próbował go złapać, kotek wyrządzał coraz to więcej szkód. Wybiegli z salonu i skierowali się do kuchni... Sprzęty poleciały!.... Rolety... Albo pozostałości po nich... A te naczynia na widoku... Czy też teraz następne śmieci... - ZACZEKAJ! - zapędził go w kąt, kot wskoczył chłopakowi na ramię i wybiegł. Wrócił do Tajwanki i zaczął się łasić. Włoch widząc to cudem powstrzymał się od nagłego wybuchu złości. Przygryzł język i odwrócił się na pięcie. - Pozwól, że zostawię Cię na chwilę... Wykąpię się szybko i wrócę. - wypowiedział niekontrolowanym głosem. Całe ręce i tors go swędziały i bolały. Te podrapania... Jak tylko będzie okazja... Wyrzuci małego szkodnika! To już czwarty raz kiedy zaczął niszczyć mu dom. Za co?...

Wyszedł z pod prysznica owinięty w ręcznik. Był podłamany. Ten mały szkodnik... Znowu... Cholera. Znów muszę prosić kogoś o pomoc przy sprzątaniu! - Mei?... - zawołał obolały rozglądając się wokół. - Wybacz, że czekałaś... A... Co tu tak czysto?! - rozejrzał się dookoła jakby zobaczył ducha. - To ty... Pomogłaś? - zapytał z niedowierzaniem. - P... Poczekaj chwilę! Ubiorę się i... Zafunduję Ci obiad. W mojej ulubionej restauracji! - oznajmił w biegu. Po kilku minutach wyszedł z pokoju. Ubrany, wyczesany, gotowy! Sięgnął ręką do tylnej kieszeni u spodni aby zobaczyć czy na pewno wziął pieniądze. Uśmiechnął się do dziewczyny i blisko do niej podszedł - Chcesz się jeszcze przygotować? Mogę na Ciebie poczekać~

Chodź ze mną... Złap mnie za rękę i towarzysz mi w niezwykłej przygodzie życia. Odważ się przekroczyć granicę bezpieczeństwa. Otwórz serce i rozwiąż umysł. Trwaj z wiarą, że wszytko to, będzie twoim pięknym rozdziałem w historii życia.

- Chciałbym pokazać Ci perłę wschodu. Katania to naprawdę nastrojowe miasto. Urocze widoki i miejsca. Ludzie są zabiegani i zwykle mają co do pokazania i powiedzenia. Dzięki temu wszystko tętni życiem. - złapał kobietkę za rękę i wyszedł z domu. - Przed wyprawą zaproszę Cię na włoskie śniadanie. Restauracja Agora ma znakomite jedzenie. - oznajmił z wesołym uśmiechem. Chciał by Mei czułą się przy nim dobrze. Nie była dla niego zwykłą osobą. - Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, powiedz. – szybkim krokiem poszedł do swojego garażu. Wyciągnął stamtąd swój skuter i podjechał do niej. – Wsiadaj! Szkoda słońca! – wyciągnął do niej kask i zaprosił na tylne siedzenie czerwonej maszyny Moto Morini.

Jechali kilka minut. Trasa była prosta, do hotelu dotarli bez większych komplikacji. Agora to jeden ze starszych, piękniejszych budynków położonych niedaleko morza. Wilgotne powietrze łagodziło ostre słońce z Italii. Romano zszedł z motoru i pomógł dziewczynie. Szli kawałek po brukowej dróżce, aż w końcu dotarli na miejsce.
Delikatnie ujął ją za dłoń i podprowadził do najlepszego stolika w hotelowej restauracji.

W środku wielkie okna skierowane były na malowniczą plażę Katanii. Jasna podłoga świeciła z czystości. Ciemnoczerwone ściany mocno kontrastowały z tłem. Na suficie wisiały kryształowe lampy.
- Colazione italiana per due. Per favore - zwrócił się do kelnera i przeniósł wzrok na dziewczynę - Podoba Ci się to miejsce?

Chwyciła go za rękę i poszła razem z nim. Budynek był bardzo ładny, ale wnętrze jeszcze piękniejsze. Nie spodziewała się tego. Była bardzo zadowolona ze spędzania czasu z nim. Zwłaszcza, że bardzo jej na nim zależało. Usiadła przy stoliku. Spojrzała w okno przez, które było widać mpiekna plażę. Ten kraj był jeszcze piekniejszy niż myslała. Bardzo pozytywnie ją zaskoczył.

-Owszem bardzo mi się podoba~!-usmiechnęła się do niego promiennie. Jeszcze nigdy nie była taka szczęśliwa. Chociaz w jego towarzystwie to co się dziwić.

Zwrócił się na moment do okna. Ciepłe barwy biły od rozgrzanej plaży. Ostre słońce odbijało się od jasnej tafli morza. Złocisty piasek zachęcał, aby się na mim położono. Rozmarzył się przez chwilę. Tak... Po południu pójdą na plażę. Nie ma bata!
Przeciągnął się leniwie i wyciągnął z kieszeni telefon. - Scusa. Dammi un momento... - mruknął do Tajci i wybrał numer. Zaczął szybką włoską rozmowę. Pełną niedopowiedzeń i znaczących pauz. Kiedy skończył pobladł lekko.
- To nic takiego... Co powiesz, byśmy później wybrali się na plażę? Pogoda jest idealna... Jeśli nie masz stroju, możemy poszukać. - zaproponował ze sztucznym uśmiechem i spojrzał na kelnera. Włoskie śniadanie podano~!

Spojrzała na niego i się uśmiechnęła.
-Wiesz to bardzo dobry pomysł. Chętnie pójdę z tobą na plażę.-jeszcze na chwile wyjrzała przez okno. Tak pogoda była niesamowita. To błękitne niebo i nico ciemniejsza woda, od której odbijały się promienie słońca.
-No właśnie stroju nie mam przy sobie więc trzeba będzie się tym zająć. Śliczna pogoda dzisiaj.-rozpromieniała jeszcze bardziej. W jej oczach było widać, że się cieszy z tak miło spędzanego czasu z Romano. W sumie to u niej w kraju tez jest bardzo ciepło tylko, że wszędzie zawsze jest pełno ludzi, a tu we Włoszech jest tak miło i spokojnie. Wszystko było takie ładne i dopracowane, że aż miło się patrzyło.

Sięgnął po swojego croissanta i kawę.
- Buon appetito - mruknął pod nosem i ugryzł kawałek. Idealne śniadanie... Uwielbiał te małe przyjemności. Dzięki nim mógł chociaż na chwilę zapomnieć o wszystkich problemach jakie mu towarzyszyły...
- Jak tylko zjemy pójdziemy na targi, tam sobie coś wybierzesz. Va bene? Bella? - zapytał z uśmiechem i upił łyk kawy.