/Prusy się nie palił do zaczęcia, to ja go zachęcę.../

Wolno zbliżał się do gmachu szkoły.
A w zasadzie, do jego resztek. Martwego, pustego ciała, które zagospodarowało wszelkie plugawe robactwo i kto wie czy nie coś gorszego od targanych wolą przeżycia owadów. Nie chciał krakać. Z resztą, po co? Jaki jest cel w strzępieniu sobie języka i zajmowaniu myśli takimi rzeczami? I tak wszędzie, gdzie się zjawia jego osoba, prędzej czy później zagoszczą kłopoty. Jak nie z jego winy, to z powodu przeznaczenia, fatum czy innego Mephistophelesa. Bo Bóg raczej nie sprowadza na świat problemów. Choć, można by doszukać się kilku skaz na jego boskim życiorysie...
Wprawiony w lepszy humor rozmyśleniami o okrucieństwie rządzących tym światem siłami, kroczył pewnie przed siebie.
Gdzieś tu winien czekać na niego Gilbert... Oh, bogowie, jak bardzo nieprzytomny być musiał, by zgodzić się współpracować... Z nim?
Jak bardzo głupi musiał być Prusy, by wyciągnąć rękę do mordercy? Mordercy, który kilkukrotnie przetrzebił szeregi jego rodziny, zabijając także i samego Gilberta? Powinien dalej gnić w trumnie dwa metry pod ziemią... Ah, ten Bóg, z jednej strony go bawi jak i irytuje.
Omiótł wzrokiem niszczejące truchło szkoły, gnijącą wodę w fontannie, zniszczone drzewa i zaśmiecone trawniki. Cóż za... Urokliwy widok. Grymas obrzydzenia pojawił się na jego twarzy, nie dłużej niż na sekundę, by zaraz zastąpiła go maska obojętności. Jak zawsze.
Gorsze rzeczy w życiu widział. Teraz nie pozostało nic innego jak czekać na jego... Towarzysza. Co też mu przyszło, współpracować z kimś, kto stoi po stronie... Boga... Khhy! Obrzydzenie i nienawiść wstrząsnęły jego myślami, choć na twarzy nadal pozostawał obojętny. Tylko wzrok się wyostrzył. Tylko iskierki niezadowolenia z powodu takiego poniżenia zaczęły skakać po jego tęczówkach. Odbijemy to sobie... Będzie wesoło~

Prus wiedział co robi. Mimo iż patrząc na jego plecy przechodziły mu ciarki, to wolał mieć szaleńca po swojej stronie.
Zaczął podchodzić do niego od tyłu, chociaż.. w pewnym momencie przeszedł kilka kroków w bok i znajdujac się po jego prawej stroni wznowił kroki.. tak, tu działała zasada ''nie podchodź do konia od tyłu bo cie kopnie''.
Widząc te wszystkie zniszczenia i niedbałość, która nie oparła się upływowi lat przystanął.
-Abend.. ciekawy widok. - kopnął jakiś kamyczek koło stopy.

Szaleńca? Ojj... Venstre by się obraził~ Jak dobrze, że nie powiedziałeś mu tego w twarz... Byłby bardzo niezadowolony. Podejrzewam, że tak niezadowolony, iż powiedziałby Ci o tym w języku ciała. Wbijając swoją pięść w Twój splot słoneczny. I miejmy nadzieję, że tylko tak, bowiem user piszący nie ma ochoty zmuszać Venstre do sprzątania krwi z resztek fontanny. Chociaż... Zapach gnijących w słońcu zwłok najpewniej nie zaszkodziłby temu miejscu. Woda zarośnięta wszelkimi możliwymi typami obrzydlistw dostatecznie już umilała życie zbłąkanych istot wydzielanymi zapachami.
Słysząc kroki, odwrócił się lekko. Mądra decyzja, by nie zachodzić go od tyłu... Choć spodziewał się towarzystwa, w umowie nic nie było o utrzymywaniu dobrej kondycji fizycznej partnera. Skinął mu na powitanie głową i wrócił do spoglądania na szkołę.
- I niby tam mamy szukać... Czego w zasadzie szukać? - zapytał, wkładając ręce do kieszeni. Opuścił lekko głowę tak, by móc taksować budynek wzrokiem znad okularów. Nie wyglądał na najbezpieczniejszy na świecie... Aczkolwiek... Podobno jest ryzyko, to i zabawa powinna się znaleźć. Nie wie jeszcze gdzie, ale gdzieś się znajdzie.
Nie czekał na odpowiedź na zadane przed chwilą pytanie, wypowiadając na głos myśli jakie kołatały się w jego głowie odkąd tylko tu przyszedł:
- Niepokoi mnie... Coś w tym miejscu mnie niepokoi... Jakby... Jego aura...? - zniżył głos do granicy szeptu ze zwykłą mową. Może i nie był drugim Norwegiem, jednak wyczuwać tego typu rzeczy umiał. W większości dopiero wtedy jak stanęły przed nim z karteczką "cześć, jestem metafizycznym tworem świadomości zbiorowej ludzkości czasów pogańskich!", ale zawsze. Są ludzie i państwa, którzy w ogóle ich nie widzą. A to miejsce... Aż emanowało czymś, co przyprawiało o dreszcze na plecach. Dzielnie jednak się trzymał i nie dawał przerażeniu. Gorsze tragedie mogły się zdarzyć od przepełnionej dziwnymi stworzeniami szkoły.
- Też to czujesz? - Przeniósł spojrzenie znad górnej krawędzi szkieł na Gilberta. - Jakby płynny strach... I groźba... - poprawił kciukiem okulary i znów ją mierzył wzrokiem szkołę, jakby chcieć przejrzeć ją na wylot i poznać wszystkie jej najskrytsze sekrety.

Przeskakiwała z jednego dachu na drugi. Miauczała przy tym rozbawiona. Kiedyś podsłuchała jednego z kotów i do tej pory nie umiała powiedzieć ludzkim głosem. Jakieś dziwne postacie zaczaiły się przy jej domu. Zeskoczyła na ziemię i w postaci cienia stanęła centralnie przy jednym.
Cóż to jest?
-Miiiaaaau~ - wydała z siebie pusty odgłos i rozbawiona przeszła przez ciało albinosa. Usiadła na fontannie i obserwowała...